Η Νεφέλη έκλεισε τα 4! Γιορτάσαμε τα γενέθλια της στο σπίτι μας, οι 4 μας… Είχαμε συνηθίσει διαφορετικά (πάρτι σε παιδότοπο, όλοι οι φίλοι της, παιχνίδι, χαρά, δώρα, όλοι μαζί, φωτογραφίες). Ήμασταν όμως και τώρα χαρούμενοι. Πολύ χαρούμενοι, μάλιστα, γιατί είμαστε οι 4 μας! Και ανακουφισμένοι, γιατί σιγά-σιγά ξεπερνάμε τα άσχημα, γιατί βλέπουμε το παιδί μας να χορεύει, να γελάει, να τραγουδάει, να παίζει… Με τον αδερφό της, με εμένα και με τον μπαμπά της προς το παρόν, αλλά παίζει και πάλι! Και γελάει! Και βλέπω ότι η θλίψη –που φοβόμουν ότι θα έμενε μόνιμα στα ματάκια της– μοιάζει να φεύγει σιγά-σιγά…
Στολίσαμε το σπίτι, βάλαμε τα καπελάκια μας, τραβήξαμε φωτογραφίες και βίντεο και συνδεθήκαμε μέσω skype με τους φίλους της. Σαν να ήμασταν όλοι μια παρέα! Είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Ίσως δεν μπορεί να τα εκφράσει, αλλά καταλαβαίνει! Το πιστεύω…
Δεν ευχήθηκα πολλά: να είναι κάθε της γενέθλια μια μεγάλη γιορτή και να είναι πάντα με όσους αγαπά και την αγαπούν. Είναι δυνατό το παιδί μου και θα τα καταφέρει!
Και η απόδειξη ότι όλα γίνονται όπως και πριν, είναι ότι η Νεφέλη για μια ακόμη χρονιά τήρησε την περίεργη… παράδοση που έχει καθιερώσει από τα πρώτα της γενέθλια και έβαλε τα κλάματα όταν αρχίσαμε να τραγουδάμε «Να ζήσεις Νεφέλη…»
