Την Κυριακή πήγαμε στο bazaar του Κυττάρου. Πήγαμε όλοι μαζί. Ήθελα η Νεφέλη να γνωρίσει την Αιμιλία, την Ελπίδα, τη Μαρία..Ήθελα κι εγώ να τις ξαναδώ, να ξαναμιλήσουμε, να ανταλλάξουμε ευχές. Να ξαναδώ και να αγγίξω το θαύμα της ζωής, τους νικητές. Να πάρω κουράγιο και μια ανάσα.
Η Νεφέλη δεν θα καταλάβαινε. Ούτε που ρώτησε. Της έφτανε που θα πηγαίναμε βόλτα, να δούμε τις φίλες της μαμάς. Και μετά στη ταβέρνα να φάμε.
Μια ωραία μικρή γιορτή. Όλοι μια παρέα. Η Αιμιλία, τους ήξερε όλους με τα μικρά τους ονόματα. Και οι γιατροί μαζί τους. Κερνούσαν καραμέλες στα μικρά παιδιά και τους έδιναν δωράκια από το bazaar. Και τις απαραίτητες ζωγραφιές.
Όλα αυτά τα παιδιά, έχουν αφήσει χρόνια πίσω τον εφιάλτη. Είναι οι νικητές της ζωής και όχι απλά οι survivors (όπως συνήθως αποκαλούνται). Έχουν φτιάξει τις δικές τους οικογένειες, έχουν ακολουθήσει τα όνειρα τους. Δεν άφησαν τον καρκίνο να τους στερήσει τίποτα. Κι είναι πάντα δίπλα σε όποιο παιδί τους χρειάζεται. Απλά, με αυτή την παιδική σκέψη και παρόρμηση, με την οποία νίκησαν και τον καρκίνο.
Για μένα το Κύτταρο είναι ο πιο χαρούμενος, ο πιο «αντιπροσωπευτικός» σύλλογος στη μάχη για τη ζωή.
