Όταν πέφτουν τα μαλλιά…

Καταλαβαίνεις ότι ένα παιδί νοσεί με καρκίνο όταν το βλέπεις χωρίς μαλλιά.

Τα παιδιά σε χημειοθεραπεία χάνουν τα μαλλιά τους 2 φορές. Ένα φάρμακο ευθύνεται το οποίο παίρνουν δύο φορές κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους.

Έχω δει πολλά παιδιά με καρκίνο. Έχω παιδί με καρκίνο. Ούτε μια φορά δεν μας ρώτησε γιατί δεν έχει μαλλιά. Ακόμη κι όταν είδε τα παιδιά χωρίς μαλλιά, τις πρώτες μέρες που νοσηλεύτηκε, δεν απόρησε γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν μαλλιά.

Η Νεφέλη κι άλλα παιδιά συνομήλικα της, μεγαλύτερα της, δεν ασχολούνται με τρίχες. Τα περισσότερα δεν φοράνε καν μαντήλι ή καπέλο. Μόνο όταν φωνάζει η μαμά «έχουν πέσει τα “λευκά”, μην κρυώσεις», «έχει ήλιο, μην καεί το κεφαλάκι σου, μην σε πειράξει ο ήλιος»…
Και το κάνουν με δυσαρέσκεια, γιατί ιδρώνει το κεφάλι, μας φαγουρίζει…
Εγώ προσωπικά, δεν έχω δει παιδάκι με περούκα.

Παιδιά στην προ εφηβεία ή εφηβεία, ειδικά τα κορίτσια, έχουν ίσως μεγαλύτερο θέμα με την εμφάνιση τους και τους ενοχλεί και θέλουν την παλιά τους ζωή πίσω, και θέλουν να αρέσουν και δε θέλουν να τους λυπούνται.

Στους διαδρόμους του νοσοκομείου, τα παιδιά παίζουν, τρέχουν, γελάνε, χωρίς περούκες και καπέλα.

Στους διαδρόμους του νοσοκομείου, τα παιδιά νικούν τον καρκίνο, όπως εκείνα μοναδικά ξέρουν, έτσι όπως πραγματικά είναι.

Δεν του κρύβονται, τον νικούν χωρίς να ασχολούνται με τρίχες.

Αυτά κι άλλα πολλά έχω ζηλέψει από το παιδί μου.

Για αυτά και για άλλα πολλά, υποκλίνομαι σε αυτά τα παιδιά.

Εγώ βέβαια ασχολούμαι ακόμη με τρίχες… αλλά δεν είμαι παιδί!

Μαμά Μένια