Μια μέρα, πήγαμε θέατρο. Μια από τις μέρες που προσφέρονται για θέατρο. Μια Δευτέρα. Είδαμε σε μια μέρα τις ζωές δύο φίλων. Δύο αντρών, φίλων από το Κολέγιο.
Πόσο μου αρέσει όταν οι άντρες μιλούν για τα δικά τους.
Δύσκολο έργο. Εξαιρετικό κείμενο. Έθιξε πολλά ζητήματα. Οι ανθρώπινες σχέσεις δύσκολες και πολύπλοκες. Κι όσο μεγαλώνουμε, γίνονται πιο δύσκολες. Εμείς ή οι άλλοι;
Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, δύο διαφορετικοί άνθρωποι, που είναι φίλοι ακόμη, επειδή ήταν φίλοι από το Κολέγιο. Που κάνουν παρέα οικογενειακώς. Που ο ένας παντρεύτηκε τον έρωτα του από το Κολέγιο. Που και οι δύο έχουν την πορεία που χάραξαν από τότε. Που και οι δύο είχαν πολλά να πουν ο ένας για τον άλλον, αλλά δεν τολμούσαν. Μπορεί και να μην ήθελαν.
Σαν τους καβγάδες των παντρεμένων ζευγαριών που μετά από χρόνια βγάζουν το φαρμάκι για τότε…
Οι διάλογοι καθαροί, οι ηθοποιοί απίστευτοι, οι σιωπές τους και τα βλέμματα τους καθηλωτικά.
Ίδια προβλήματα, ίδιες σκέψεις, ίδιες δυσκολίες, ίδιοι φόβοι με εμάς τις γυναίκες. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται: κι εγώ το έχω πει αυτό. Κι εγώ θέλω να το πω αυτό. Μα τι σου κάνουν τα παιδικά τραύματα!
Γονείς, σχέσεις παραδοσιακές, φίλοι, έρωτες, ανέμελα φοιτητικά χρόνια, καριέρα, μισθός, οικογένεια, παιδιά, αυτόματο αυτοκίνητο, διαζύγιο, απιστία.
Κρίση μέσης ηλικίας, ένα έμφραγμα, ο φόβος του θανάτου που τώρα, μετά τα σαράντα, είναι πιο κοντινός, είμαι gay…
Μας αποσυντόνισε λίγο ο σεισμός. Εγώ νόμιζα ότι ήταν ηχητικό εφέ και θα περνούσε το μέτρο. Είμασταν και σε ένα πάρκο στην Νέα Υόρκη…
Η ζωή είναι όμορφη τελικά…
Μένια
“Σε μια… Μέρα”, του Άλλεν Μπάρτον
Σκηνοθεσία: Σόφη Παπαδοπούλου
5 Ιανουαρίου – 27 Φεβρουαρίου 2018,κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00, στο Ίδρυμα Κακογιάννη.
