Με αφορμή το κείμενο της Μένιας για το φόβο , είπα να μοιραστώ και εγώ μαζί σας τις δικές μου σκέψεις και φοβίες . Ακριβώς οι ίδιες ανησυχίες . Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Νομίζω ότι αυτή η καθημερινή μάχη με το φόβο του αύριο, είναι και η πιο δύσκολη που δίνουμε εμείς οι γονείς . Πιο δύσκολη γιατί τώρα δεν είσαι πια μέσα στο νοσοκομείο, όπου τον βλέπεις τον εχθρό και τον πολεμάς. Έχεις κερδίσει την πρώτη μάχη, απομακρύνεσαι από το τέρας, αλλά ο εχθρός είναι αόρατος και νομίζεις ότι παραμονεύει για να σου επιτεθεί μόλις λίγο χαλαρώσεις και ξεχαστείς. Αυτά τα παιχνίδια του μυαλού είναι άτιμο πράγμα. Τρελαίνεσαι. Τον καρκίνο μπορείς να τον αντιμετωπίσεις, τον βλέπεις και του αντιστέκεσαι. Τον ίδιο σου τον εαυτό όμως, το φόβο και τις μαύρες σκέψεις που αυτός γεννά, μπορείς να τους αντισταθείς και να τους νικήσεις; Δύσκολο . Πως να τα βάλεις με το φόβο; Δεν υπάρχει θεραπεία ή φάρμακο γι’ αυτόν. Ωστόσο , αν το σκεφτείς πιο ψύχραιμα , συνειδητοποιείς ότι ο φόβος αρχίζει να εισβάλει στη ζωή σου ύπουλα με το που γίνεις γονιός. Πάντα ανησυχείς και φοβάσαι για το παιδί σου. Αυτός ο φόβος δε σταματά να υπάρχει. Φοβάσαι από την πρώτη του ίωση όταν είναι μωρό, έως την πρώτη του μέρα στο σχολείο , την πρώτη του εκδρομή , τους φίλους που θα κάνει, τις διακοπές που θα πάει μόνος , το στρατό , τον/την που θα γνωρίσει και ερωτευτεί. Ξενυχτάς και καρδιοχτυπάς πότε θα γυρίσει από τη βραδινή του έξοδο, να ακούσεις το κλειδί να μπαίνει στην πόρτα για να πάει η καρδιά σου στη θέση της. Περιμένεις πάνω από ένα τηλέφωνο να σου κάνει αναπάντητη ότι έφτασε και είναι καλά. Φαίνεται ότι είμαι κλασική ελληνίδα μάνα, ε; Η μόνη μας διαφορά από τους άλλους, είναι ότι εμείς οι γονείς που τα παιδιά μας πέρασαν από αυτήν την τρικυμία, ανησυχούμε ίσως λίγο έως πολύ παραπάνω . Δε διαφέρει ο φόβος, αλλά η ένταση του φόβου. Ίδιες ανησυχίες έχουμε και με τους άλλους γονείς , αλλά επειδή εμείς έχουμε δει και την άλλη πλευρά του φεγγαριού, την πιο σκοτεινή, ανησυχούμε ένα κλικ παραπάνω. Ο φόβος λοιπόν για τα παιδιά μας υπάρχει πάντα και θα υπάρχει μέχρι να γεράσουμε πιστεύω.
Και μετά την πενταετία, πάλι θα φοβόμαστε . Η ζωή δεν είναι δεδομένη για κανένα. Αυτό το εμπέδωσα με τον πιο σκληρό τρόπο. Πάντα μάχεσαι. Θα φοβόμαστε και τότε μην πάθουν τίποτα, μη μας τα πληγώσουν. Απλά θα έχει απομακρυνθεί για τα καλά το “θηρίο”.
Τι κάνουμε όμως με το θηρίο μέσα μα; Τι κάνουμε με αυτόν το φόβο, που δε μας αφήνει κάποια βράδια να κοιμηθούμε;
Απλά τον αγκαλιάζουμε και τον κάνουμε φίλο μας. Μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του και όχι μέσα από αυτόν. Να τον ελέγχουμε και να μην μας ελέγχει. Να του δείχνουμε ότι εμείς βάζουμε τους όρους του παιχνιδιού που λέγεται ζωή και όχι αυτός. Εμείς έχουμε τον πρώτο λόγο και όχι αυτός.
Αυτός ας καθίσει στο πίσω κάθισμα και ακόμα καλύτερα πίσω μαζί με τις αποσκευές. Και εγώ θα απολαύσω τον ήλιο, τη διαδρομή, το ταξίδι.
Ο εχθρός του φόβου είναι η ελπίδα και το φως. Όποτε νιώθουμε φόβο, ας κοιτάξουμε στα μάτια των παιδιών μας. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει ίχνος φόβου σε αυτά. Δεν είναι η άγνοια κινδύνου που πολλοί νομίζουν. Είναι τόσο το φως που εκπέμπει το βλέμμα και η ψυχή τους, που κανένα σκοτάδια , κανένας φόβος δεν μπορεί να σταθεί διπλά τους.
Φανή
