Γράφω πολύ συχνά πια για το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ, για τον καρκίνο του παιδιού μου για τα δικά μου συναισθήματα. Κάθε φορά κλαίω απαρηγόρητα. Πέντε χρόνια τώρα, κλαίω κάθε φορά που καλούμαι να μιλήσω για μένα. Μετά το τέλος της θεραπείας της Νεφέλης, έβλεπα όλες τις φωτογραφίες που είχα βγάλει. Όλα τα στάδια της θεραπείας, τα side effects, τα πρώτα βήματα του ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ, οι πρώτες δράσεις στο νοσοκομείο. Τώρα πια δεν αντέχω να βλέπω αυτές τις φωτογραφίες. Τώρα, που μιλάω κάθε μέρα για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας, σε Ελλάδα και εξωτερικό, τώρα που μπορώ να διαβάσω μια κλινική μελέτη κι έχω … Συνεχίστε να διαβάζετε το Πόσα δάκρυα έχουμε;.