Για ένα παιδί το οποίο έχει νοσηλευτεί με καρκίνο, το να επιστρέφει σπίτι του, στα δικά του πράγματα, στο δικό του δωμάτιο αλλά και στην υπόλοιπη οικογένεια, στους ανθρώπους, δηλαδή, που θα παίξει ή θα διαφωνήσει μαζί τους, είναι πολύ σημαντικό και σίγουρα θα το κάνει να νιώσει καλά. Αλλά και για τους γονείς δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το να βλέπουν το παιδί τους έξω από το νοσοκομείο.
Για κάποιες οικογένειες, όμως, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Μπορεί να τους πάρει παραπάνω χρόνο να προσαρμοστούν με την επιστροφή στο σπίτι. Πολλοί γονείς νιώθουν νευρικοί και αγχώνονται για το παιδί, για το πώς θα το βοηθήσουν να προσαρμοστεί. Όπως και το παιδί, αντίστοιχα, μπορεί να νιώθει αυτή τη νευρικότητα και την αγωνία. Κάποια παιδιά, μάλιστα, αναρωτιούνται: «Θα μου συμπεριφέρονται διαφορετικά τώρα οι γύρω μου;», «Θα μπορέσω να το διαχειριστώ όλο αυτό, όλες αυτές τις αλλαγές στη ζωή μου;».
Είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν όλες αυτές οι ανησυχίες και η αγωνία. Αλλά με λίγη υπομονή και με την πάροδο του χρόνου, τα περισσότερα παιδιά με καρκίνο καταφέρνουν να επιστρέψουν και να προσαρμοστούν ομαλά στην καθημερινότητα τους.
Ρουτίνα
Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος για να βοηθήσει το παιδί του, είναι να δημιουργήσει μία ρουτίνα στη καθημερινότητα του. Τα παιδιά, συνήθως, νιώθουν άνετα όταν γνωρίζουν τι θα συμβεί και πότε. Γιατί έτσι γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τι θα κάνουν και τι περιμένουν και οι άλλοι από εκείνα. Και βέβαια ένα παιδί με καρκίνο δεν πρέπει να αποτελεί εξαίρεση.
Είναι σημαντικό να συμπεριλάβετε το παιδί όσο γίνεται περισσότερο στις δραστηριότητες που αφορούν την καθημερινότητα σας. Να του επιτρέπετε να συμμετέχει σε κάποια πράγματα –ίσως με κάποιες μικρές εξαιρέσεις ή με λίγο παραπάνω βοήθεια, ανάλογα και με τη θεραπεία του και με τις δυσκολίες που μπορεί να προκύπτουν από αυτή. Όμως προσπαθήστε η συμπεριφορά σας να είναι, όσο γίνεται, όπως ήταν και πριν αρρωστήσει.
Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, μπορείτε να του αναθέσετε και κάποιες ευθύνες μέσα στην καθημερινότητά του. Μπορεί, για παράδειγμα, να είναι σε θέση να αλλάξει μόνο του έναν επίδεσμο ή να γνωρίζει πότε και τι φάρμακα πρέπει να πάρει. Έτσι το παιδί νιώθει ότι έχει καλύτερο έλεγχο της καθημερινότητας του και της ζωής του γενικότερα!
Στην αρχή μπορεί τα πράγματα να μην είναι πολύ εύκολα. Μπορεί η συμπεριφορά του παιδιού να αλλάξει. Κάποια παιδιά λειτουργούν πιο ανώριμα σε αυτή τη φάση της ζωής τους. Άλλα αντιμετωπίζουν προβλήματα ύπνου ή δυσκολεύονται να αποχωριστούν τους γονείς όταν αποχωρούν από το δωμάτιο τους. Μπορεί, ακόμα, να γίνονται πιο απαιτητικά και να διεκδικούν περισσότερο το ενδιαφέρον των γονιών αλλά και το χρόνο τους. Αυτό, βέβαια, ισχύει για όλα τα μέλη της οικογένειας που βιώνουν αυτή την καινούρια πραγματικότητα και προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες της ζωής τους.
Προσπαθήστε να κατανοήσετε τα συναισθήματα που μπορεί να κρύβονται πίσω από την όποια συμπεριφορά του παιδιού. Ίσως να σας βοηθήσει αν το ενθαρρύνετε να κρατήσει ένα ημερολόγιο ή να ζωγραφίσει αυτά που σκέφτεται και νιώθει.
Δώστε τον απαραίτητο χρόνο σε όλους σας, για να προσαρμοστείτε σε μια καινούρια και δύσκολη καθημερινότητα…
