Στον κόσμο της… κορτιζόνης

Ένα από τα πρώτα φάρμακα που πήρε η Νεφέλη ξεκινώντας τις χημειοθεραπείες, ήταν η κορτιζόνη. Αντικαρκινικό φάρμακο και μάλιστα από τα σημαντικά!
Οι βασικές παρενέργειες στη μικρή –τουλάχιστον αυτές που φάνηκαν– ήταν το πρήξιμο με συνοδεία κιλών (ευτυχώς είχε πάρει μόνο 3 κιλά), η ακόρεστη πείνα της και συνάμα η κατάργηση της αίσθησης του κορεσμού. Δεν μπορούσε να φάει ζάχαρη ούτε αλάτι. Δεν είχα και το μυαλό να σκεφτώ τι να της δώσω, πώς να την ξεγελάσω…
Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, ήταν οι ψυχολογικές μεταπτώσεις της! Ήμασταν και στην αρχή των θεραπειών, δεν ξέραμε τι μας περιμένει, τι σημαίνουν όλα αυτά, πώς να τα αντιμετωπίσουμε, πώς να ερμηνεύσουμε αυτά που δεν μπορούσε να μας πει το παιδί. Ήταν νευρική, έκλαιγε χωρίς λόγο, ούρλιαζε!
Στο τελευταίο σχήμα χημειοθεραπείας, στην επανέφοδο, ξαναπήραμε κορτιζόνη. Πριν ξεκινήσουμε, σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα είναι, καθώς η κούραση ήταν πλέον μεγαλύτερη. Και η δική μας, αλλά κυρίως της Νεφέλης! Έξι μήνες χημειοθεραπείες, τόσα φάρμακα, τοξικότητα. Προσπαθούσα να θωρακίσω τον εαυτό μου, έλεγα ότι είναι η τελευταία φορά, ότι τώρα που ξέρω τι μας περιμένει θα το αντιμετωπίσουμε καλύτερα.
Η δόση αυτή τη φορά ήταν μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Αλλά ήμουν πλέον πιο ήρεμη. Ήξερα τι έπρεπε να τρώει ώστε να την «ξεγελάω» με τη ζάχαρη και το αλάτι και μαγείρευα συνέχεια τα αγαπημένα της φαγητά. Η έκπληξη όμως ήταν η ίδια η Νεφέλη! Ήταν κι εκείνη πιο ήρεμη, πιο αποφασισμένη να τελειώσει με όλα αυτά. Ίσως δεν μπορούσε να μας πει ακριβώς τι ένιωθε, δε μπορούσε να εξηγήσει γιατί πονάει όλο της το σώμα (ακόμη μια παρενέργεια της κορτιζόνης), δεν μπορούσε να εξηγήσει όλες αυτές τις αλλαγές στο σώμα της, στην ψυχολογία της, αλλά είχε λιγότερα νεύρα, ήταν πιο ήσυχη, πιο υπομονετική. Ήταν συνέχεια ξαπλωμένη, γιατί αισθανόταν κουρασμένη, αλλά μιλούσαμε πολύ! Κυρίως για το menu της ημέρας… Περίμενε να περάσουν οι μέρες, να τελειώσει το «σιροπάκι», για να φάμε σουβλάκια και τούρτα παγωτό.
Άλλη μια έκπληξη από την πριγκίπισσα μου, άλλο ένα μάθημα ζωής για τη δύναμη των παιδιών! Τη δύναμη της απλοϊκής τους σκέψης, ότι τελικά όλα περνάνε…