Είναι ώρες που παγώνω από το φόβο. Ώρες καθημερινές, ώρες που τρέχουν οι εκκρεμότητες, που κλαίει ο Πάρις, που χύνεται ο τραχανάς. Ξαφνικά, παγώνω λες και με φυσάει παγωμένος αέρας. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να κουνήσω τη σκέψη μου. Φοβάμαι ότι όλα αυτά είναι ένα ψέμα. Προσωρινά. Ότι θα το χάσω το παιδί μου. Ότι θα μας νικήσει ο καρκίνος. Ότι είναι η τελευταία φορά που την ακούω, τη βλέπω, την αγκαλιάζω.
Συνέχεια γελάμε. Συνεχίζουμε τη ζωή μας, κάνουμε σχέδια και όνειρα, εκνευριζόμαστε, φωνάζουμε, κρατάμε μούτρα, λέμε αστεία. Μιλάμε ανοιχτά για τον καρκίνο, μιλάμε για τα όσα περάσαμε, για όσα νιώθουμε. Δε λέμε όμως ότι ο καρκίνος είναι άσχημος. Είναι κακός. Είναι επικίνδυνος.
Παραπονιόμαστε για το νοσοκομείο, τις ελλείψεις, τη γραφειοκρατία, τους γιατρούς, τα φάρμακα, τα εμβόλια. Δε λέμε όμως ότι ο καρκίνος είναι θανατηφόρος.
Με ρωτάνε αν το παιδί είναι καλά. Οι περισσότεροι κάνουν από μόνοι τους τη διαπίστωση ότι τώρα είμαστε καλά. Δε ξέρω τι να πω. Θέλω πολύ να είμαστε καλά. Προσπαθώ με λύσσα να είμαστε καλά. Είμαστε καλά σε σχέση με πέρσι. Πάει καλά η θεραπεία της. Αλλά θα ξέρω αν είμαστε καλά σε 5 χρόνια. Τώρα μιλάμε με ποσοστά. Ναι, τα ποσοστά μας είναι υψηλά αλλά δεν είναι 100%. Ναι είμαστε καλά, για σήμερα, για τώρα, για την ώρα που με ρωτάνε. Αύριο ποιος ξέρει? Ελπίζω πως θα είμαστε κι αύριο. Και κάθε φορά που θα με ρωτάνε πως είναι το παιδί, να δίνω την ίδια απάντηση. Αλλά το πώς είμαστε, μόνο εγώ το ξέρω. Παλεύουμε να μη χάσουμε την πίστη μας στο παιδί μας, την πίστη μας στη Ζωή… αλλά είναι τόσο δύσκολο!
Μένια
