Έχω ένα γιο 3,5 ετών, το όνομά του είναι Σπύρος. Στις 30 Οκτωβρίου 2013 διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Είμαστε από το Κιλκίς. Νοσηλευτήκαμε στο Παιδογκολογικό του ΑΧΕΠΑ, στη Θεσσαλονίκη, για 20 μέρες και έκτοτε εκεί κάνουμε και τις χημειοθεραπείες. Αυτή τη στιγμή είμαστε στο στάδιο της μεθοτρεξάτης.
Περιττό να πω πώς ένιωσα όταν μου ανακοινώθηκε: Γιατί στο παιδί μου; Πού έφταιξα; Ποιον πείραξα; Γιατί δεν το έστειλε σε μένα ο Θεός; Υπάρχει Θεός που θέλει ένα παιδί να βασανίζεται έτσι –με σωληνάκια, μυελογράμματα, ενδοραχιαίες, μεταγγίσεις, hickman κ.ά.; Πού είναι τα παιδικά γέλια, οι παιδικές χαρές, το ποδήλατο, οι φίλοι; Όλο άσπρες ποδιές και φάρμακα και σύριγγες και φωνές μικρών παιδιών που ουρλιάζουν από το κλάμα γιατί φοβούνται ότι θα τα «τσιμπήσουν» πάλι!
Δεν έχω σταματήσει να κλαίω τόσους μήνες, έστω κι αν οι γιατροί λένε ότι είναι ιάσιμος καρκίνος (Τι ειρωνεία! Στο ζώδιο είμαι καρκίνος! 30 Ιουνίου γεννήθηκα εγώ, 30 Απριλίου το μωρό μου και 30 Οκτωβρίου μας έγινε η διάγνωση. Αυτό το άτιμο 30…).
Δεν θέλω να λέω ότι το μωρό μου είναι άτυχο επειδή του συνέβη αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε πολύ τυχεροί επειδή θα βγούμε –πρώτα ο Θεός– πιο δυνατοί από αυτή την περιπέτεια. Ναι, θα το νικήσει ο Σπύρος μου! Είναι πιο δυνατός απ’ αυτό! Αυτό προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου τα βράδια, που κλαίω μόνη στα σκοτεινά.
Προσπαθώ να μη λυγίσω, το χρωστάω στο Σπύρο μου, που δεν θέλει να βλέπει τη μαμά του να κλαίει. Ο ίδιος μου λέει «όλα θα πάνε καλά, μαμά!» και πιο πολύ πιστεύω αυτόν παρά τους γιατρούς.
Έμαθα για αυτό το blog και πήρα την πρωτοβουλία να σας γράψω για να μοιραστώ αυτές τις λίγες σκέψεις μου, τώρα που βρισκόμαστε στο θάλαμο του νοσοκομείου για προγραμματισμένη θεραπεία.
Θέλω τόσα πολλά να πω και να βγάλω από μέσα μου, φοβάμαι όμως ότι θα σας κουράσω. Κυρίως θέλω να ευχηθώ κουράγιο, δύναμη και πίστη σε όλους τους γονείς που στέκονται δίπλα στους μικρούς τους ήρωες. Είναι και οι ίδιοι ήρωες της ζωής!
ΦΑΝΗ
