Βγάλαμε το γύψο!

Επιτέλους, βγάλαμε το γύψο σήμερα! Αν και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, θα κουτσαίνει για ένα διάστημα και μπορεί να μη θέλει να το πατήσει, βγάλαμε το γύψο! Τι ανακούφιση! Πόσο χάρηκε!

Όταν ήρθε, βέβαια, η κρίσιμη ώρα και άκουσε το πριόνι, παρέλυσε από το φόβο της. Άρχισε να κλαίει και να παρακαλάει να μην της κόψουν… τα δαχτυλάκια της. Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στη Νεφέλη είναι να την ξαπλώσεις και να την ακινητοποιήσεις. Μόλις ξαπλώνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου, παθαίνει υστερία. Αλλά αρνείται να κλείσει τα μάτια της ή να γυρίσει το βλέμμα της αλλού. Θέλει να τα βλέπει όλα!

Είχα πέσει πάνω της για να την κρατώ ακίνητη, να μη βλέπει. Κλαίγαμε και οι δυο μαζί. Όταν την ακούω να παρακαλάει να μην την πονέσουν, πονάω εγώ. Τελείωσε βέβαια πολύ γρήγορα. Και ήρθε η ώρα της ακτινογραφίας. Αν κι έχω χάσει το μέτρημα με το πόσες ακτινογραφίες έχουμε βγάλει, δεν μπορεί ούτε αυτό να το συνηθίσει, που είναι και το πιο ανώδυνο. Τελείωσε και αυτό γρήγορα. Καλή η διάγνωση. Θα την ξαναδούν οι ορθοπεδικοί σε 1 μήνα.

Μετά ανεβήκαμε στο ΚΕΘ για να τη δει ο γιατρός της, γιατί μας ταλαιπωρεί ακόμη μια ίωση. Έχει πρηστεί και το συκώτι της από τα πολλά φάρμακα και έχουμε σταματήσει τη χημειοθεραπεία για λίγο, κάνοντας κάθε εβδομάδα εξετάσεις αίματος. Ήρθε η αγαπημένη της κα Ντούμου να της πάρει αίμα. Μπήκαμε στο δωμάτιο μικροεπεμβάσεων. Κι εκεί κατάλαβα ότι αυτός ο εφιάλτης δε θα τελειώσει εύκολα για κανέναν μας: η Νεφέλη νόμιζε ότι θα μείνουμε στο νοσοκομείο και ότι θα της βάλουν ορό. Κλάματα, φωνές! Εγώ σκεφτόμουν όσα έχουμε περάσει και πόσο κοντά είμαστε, ίσως, να τα ξαναπεράσουμε. Κάθε φορά που πηγαίνουμε στο νοσοκομείο, βλέπω περιστατικά που έχουν υποτροπιάσει, που δεν τελείωσαν ακόμη τις θεραπείες. Έκλαιγα και πάλι μαζί της. Ευτυχώς η αγαπημένη της Αγάπη, με πολλή αγάπη της πήρε αίμα και μας έφερε πολύ γρήγορα τα αποτελέσματα.

Όλα τελείωσαν πολύ γρήγορα. Φύγαμε τρέχοντας σχεδόν. Μπορούμε να πάμε και διακοπές. Θα περπατήσει όταν εκείνη θέλει, αλλά το μπάνιο στη θάλασσα θα τη βοηθήσει αρκετά. Οι εικόνες, οι μνήμες, ο φόβος, όμως, είναι πάντα μαζί μας. Παίρνω βαθιές ανάσες, να συνέλθω. Να διώξω τον πανικό, μέχρι να μας επιβεβαιώσει ο γιατρός της ότι όλα είναι καλά και ότι δεν πειράζει που ακόμη δεν κάνει θεραπεία, που τα αιματολογικά της δεν έχουν ακόμη σταθεροποιηθεί.

Κάθε φορά που με βλέπει, μάλλον θα αναρωτιέται τι χάπια παίρνω κι εγώ… Πώς αλλιώς να εξηγήσει το άδειο βλέμμα μου και τις ίδιες ερωτήσεις που του κάνω ξανά και ξανά και ξανά. Θέλω μόνο να διώξω ό,τι μπορώ από το μυαλό μου και να συνεχίσουμε. Και ορκίζομαι για μια ακόμη φορά ότι τίποτα δεν θα με στενοχωρεί, αγχώνει, θυμώνει, ενοχλεί… Όλα θα τα αλλάξω σιγά-σιγά, αρκεί να μην ξαναγυρίσουμε εκεί μέσα!

Μ.