Ένα από τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσα όταν αρρώστησε η Νεφέλη ήταν ο θυμός. Θυμός γι’ αυτό που αναγκάζεται να περάσει το παιδί μου, θυμός που καλείται να παλέψει για τη ζωή της στην πιο τρυφερή της ηλικία, θυμός που δεν μπορώ να της εξηγήσω γιατί πονάει, γιατί πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο, γιατί δεν μπορεί να παίξει στην παιδική χαρά. Θυμός που έπρεπε να της φωνάζω για να παίρνει τα φάρμακα της. Θυμός που ένιωθα κουρασμένη, ότι δεν έχω άλλες αντοχές, ότι δεν ήθελα να πάω στο νοσοκομείο…
Ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει 9 μήνες, νιώθω θυμωμένη. Πολύ θυμωμένη… Με ανθρώπους, με καταστάσεις, με μένα, με τις επιλογές μου…
Στο www.mewe.gr διάβασα αυτό το καταπληκτικό άρθρο http://mewe.gr/diaxeirisi-thymou/ για τη διαχείριση του θυμού!
Κι επειδή δεν ξέρω για πόσο καιρό θα είμαι ακόμη θυμωμένη, κρατώ το ότι «Διαχείριση θυμού δεν σημαίνει σταματώ να νιώθω θυμό, αλλά αλλάζω και προσαρμόζω τον τρόπο που εκφράζω το θυμό μου»…
