Σήμερα πήγαμε στο νοσοκομείο, εγώ, η Άννα και η Μαρία, να μοιράσουμε τις busy bags. Love bags τις λέω πια. Μια ενέργεια που σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε σε λιγότερο από 1 μήνα, μια κοινότητα μαμάδων. Μαμάδες bloggers απάντησαν θετικά στην πρόταση μου να φτιάξουμε busy bags για τα παιδιά που νοσηλεύονται.
Έκανα την πρόταση δειλά στο μαμαδό-group. Απάντησαν όλες “ναι”! Μαζέψαμε 62 busy bags. Χειροποίητες, φτιαγμένες με μεράκι κι αγάπη για παιδιά που κερδίζουν τη ζωή τους μέρα με τη μέρα. Μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά. Συντονιστήκαμε άψογα και μάζεψα στο σπίτι μου και τις 62 busy bags τη μέρα που είχαμε πει.
Θα ήθελαν όλες να έρθουν μαζί μας. Είναι όμως τόσο δύσκολο. Κι επικίνδυνο. Πέρα από το αποστειρωμένο περιβάλλον του συγκεκριμένου νοσοκομείου, είναι και η ψυχολογία και διάθεση των μαμάδων εκεί μέσα λίγο περίεργη. Γι αυτό και πήγαμε εγώ και η Άννα, που μας ξέρουν και τους ξέρουμε, και η Μαρία, μια μαμά από το group που δεν μπορέσαμε να βρούμε άλλο τρόπο να μας δώσει τις τσάντες, από το να έρθει να τις δώσει η ίδια!
Κάθε φορά που είναι να πάω στο νοσοκομείο, λυγίζω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, το σκέφτομαι συνέχεια, έχω νεύρα, ανακατεύεται το στομάχι μου χαλάει η διάθεση μου. Ειδικά σήμερα, ήταν μια δύσκολη μέρα, μουντή και απαίσια. Δύο αγγελούδια έχασαν τη μάχη με τη ζωή. Οι νοσηλεύτριες, κάποιες μαμάδες, οι γιατροί, ήταν στενοχωρημένοι, χωρίς διάθεση για πολλά-πολλά. Όλοι χαμογελάμε όταν περνάμε την πόρτα αλλά η ατμόσφαιρα δηλώνει τη θλίψη.
Παρόλα αυτά, όταν είδα τις τσαντούλες όλες μαζεμένες, έτοιμες να χαρίσουν χαρά στα παιδιά, τα ξεχάσαμε όλα. Η χαρά ενός παιδιού που ανοίγει μια σακούλα, είναι η ίδια, όπου και να βρίσκεται, ό,τι και να περνάει αυτό το παιδάκι.
Δύσκολο είναι, μωρέ! Οι μαμάδες, ανοίγοντας την πόρτα και βλέποντας μας, ακούγοντας ότι είμαστε κι εμείς στη θέση τους, περιμένουν να ακούσουν… τι άραγε; Γιατί προσωπικά εγώ δεν έχω να πω τίποτα διαφορετικό, τίποτα παραπάνω απ’ όλα αυτά που σκέφτονται κι εκείνες. Είναι μεγάλη η ανακούφιση όταν βλέπεις, έστω και για λίγα λεπτά, 2 μαμάδες να σου λένε ότι ήταν στο ίδιο δωμάτιο που είσαι κι εσύ τώρα, ότι τα παιδιά μας είναι καλά, είμαστε σπίτι, επιστρέφουμε στην καθημερινότητα μας. Η ελπίδα και η πίστη ότι όλα θα πάνε καλά, αυτό θέλουμε όλες να ακούσουμε. Κι ας είναι πολλές οι στιγμές που δεν το πιστεύουμε, που ο φόβος και η απόγνωση είναι η μοναδική μας σκέψη και παρέα. Και τα παιδάκια όμως… κλασσικά παιδάκια! Μας κοιτούσαν από την πόρτα, κοιτούσαν και τα χέρια μας, έβλεπαν τα χρώματα στις τσάντες. Προσπαθούσαν με τα μάτια να μας δείξουν ποια τσαντούλα θέλουν. Κι όταν της έπαιρναν, την άνοιγαν κι άκουγες το ω!ω!ω!
Νομίζω όμως χαρήκαν πιο πολύ οι μανούλες τους. Μιλήσαμε, τους είπαμε πως είμαστε, πως περνάμε, τι νιώθαμε όταν νοσηλευόμασταν.
Ειδικά στο ΚΕΘ, στην κλινική που νοσηλευτήκαμε κι εμείς, πάντα νιώθουμε πιο άνετα! Ξέρουμε τους πάντες εκεί μέσα. Ξέρουμε ποιος είναι σε ποιο δωμάτιο. Ξέρουμε το περιστατικό, τη διάγνωση, τη μαμά, τον μπαμπά, το παιδί. Οικείο το περιβάλλον, τα δωμάτια, τα χρώματα, η θέση της τηλεόρασης, η τουαλέτα, οι παιδότοποι, η κα Καλομοίρα…
Δεν νιώθω, όμως, άνετα όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο. Ίσως να είμαι και υπερβολική. Να ξορκίσουμε το κακό, να είμαστε δυνατές, να περάσει ο χρόνος, να πάμε όλοι σπίτια μας.
Για λίγη ώρα περάσαμε καλά. Κι αυτοί που νοσηλεύονται κι εμείς που τους είδαμε. Για λίγες μέρες οι σακουλίτσες μας θα στολίζουν το δωμάτιο τους. Κάποια παιδάκια θα τις πάρουν μαζί στο σπίτι. Κάποιες κορδέλες θα μαζευτούν αύριο από την κα Μαρία, που θα περάσει το πρωί να καθαρίσει. Λίγη χρυσόσκονη, λίγο glitter, θα είναι πάνω σε κάποιο παιδάκι. Μια κηρομπογιά θα έσπασε, ένα i-spy θα στολίζει το περβάζι του δωματίου. Μια μαμά θα διαβάζει ξανά το μήνυμα που είχε η σακούλα για εκείνη. Μπορεί και όχι. Να το έχει ξεχάσει. Το μυαλό της είναι άλλου τώρα πια!
Να το ξανακάνουμε, βρε κορίτσια! Δώσαμε χαρά.
Μένια
Θα το ξανακάνουμε. Ίσως όχι για την ίδια ομάδα παιδιών, ίσως για κάποια άλλη, αλλά θα το ξαναπροσπαθήσουμε. And that is a promise! Ας μην ήμουν εκεί, αν έστω και ένα παιδάκι χαμογέλασε, έπιασε τόπο η προσπάθεια.
Χείμαρρος το κείμενό σου. Δε θέλω να σχολιάσω τίποτα, μόνο “Να το ξανακάνουμε, βρε κορίτσια! Δώσαμε χαρά.” εγώ το υπόσχομαι, γιατί πάντα ήθελα να κάνω κάτι και ποτέ δεν έκανα από αμέλεια περισσότερο. Τώρα όμως έγινε η αρχή..! Μπράβο σε όλες μας!
Μπράβο κορίτσια! Να πω ότι σας νιώθω, να πω ότι μπορώ να μπω στη θέση σας… δύσκολο! Μόνο εσείς ξέρετε τι έχετε περάσει. Και είστε δυνατές και έτσι δυνατές θα πρέπει να συνεχίζετε (μαζί με εμάς τις υπόλοιπες μαμάδες) να δίνετε δύναμη και να δείχνετε τον δρόμο σε αυτούς που έμειναν πίσω!) Κάλη από Ανθομέλι
Εννοειται πως θα το ξανακανουμε!!! Καλή δυναμη σε όλα τα παιδάκια και τους γονεις τους !!!!!
Τί να πώ;; Γλυκόπικρα συναισθήματα, συγκίνηση, και ένας κόμπος στο λαιμό. Να το ξανακάνουμε…
Μα πόση δύναμη έχετε μέσα σας!!! απλώς υποκλίνομαι! Σε περίπτωση που κάνετε ξανά οποιαδήποτε δραστηριότητα, σας παρακαλώ ενημερώστε με, αν και πλέον έχω μπει και στη σελίδα σας στο φεις και λογικά θα το δω. Βέβαια, μένω μακριά αλλά θα στείλω ό,τι χρειαστεί ταχυδρομικώς. To mail μου είναι koutakiyiota@gmail.com. 🙂
Σας ευχαριστώ όλες πολύ πολύ που ανταποκριθήκατε αμέσως στην πρόταση μου. Ναι ναι να το ξανακάνουμε και για άλλες ομάδες που υποφέρουν. Ίσως καταφέρουμε να κάνουμε και μια μικρή γιορτή στο νοσοκομείο (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το αμφιθέατρο του νοσοκομείου). Να πάμε και στους ξενώνες. Δυστυχώς τώρα που “μπήκα στον χορό” (συγχωρέστε μου την έκφραση), μαθαίνω για ομάδες παιδιών που δίνουν τη δική τους μάχη κάθε μέρα. Για γονείς που υποφέρουν ανήμποροι να βοηθήσουν τα παιδιά τους, αλλά στέκονται εκεί ακλόνητοι κι ακούραστοι!!!
Τόσο αληθινό και δυνατό το κείμενο σου Μένια.
Λυπήθηκα πολυ για τις δυο ζωουλες που “εφυγαν”.
Χάρηκα με τη χαρα των love bugs.
Σε παρακολουθω πλεον τωρα που σε γνώρισα και θα ειμαι παρουσα στην επόμενη δράση σας.
Υγεία και ελπιδα ευχομαι σε ολους!!!!