Είμαστε διακοπές!

Μεγάλη η λαχτάρα μας να πάμε φέτος διακοπές! Μεγάλη η λαχτάρα μας να ξεκινήσουμε τα μπάνια στη θάλασσα, να είμαστε όλοι μαζί, να παίζουμε, να τρώμε, να κάνουμε βόλτες, να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μαζί. Να πάμε στο εξοχικό μας, να βρούμε τους φίλους μας. Να πάμε και στο Βόλο, στους άλλους μας φίλους, στον παππού και στη γιαγιά, στην ξαδέρφη μας. Να κάνει και ο Πάρις τα πρώτα του μπάνια –γιατί το ένα και μοναδικό που έκανε πέρσι δεν το μετράμε…

Ξεκίνησαν, λοιπόν, επίσημα οι διακοπές μας την προηγούμενη Παρασκευή: Ξεκινήσαμε απογευματάκι. Φορτώσαμε το αυτοκίνητο, χωρίς να αφήσουμε ούτε μια… επιφάνεια χωρίς να έχει μια τσάντα. Ειδικά για τα παιδιά, μέχρι και 1-2 χειμωνιάτικα ρούχα πήρα! Μια τεράστια τσάντα με φάρμακα: κι αυτά της θεραπείας της Νεφέλης, αλλά και ό,τι έχω στο σπίτι για όσα μπορεί και να προκύψουν (λες και δεν υπάρχουν φαρμακεία παντού…). Ειδικά τα φάρμακα της Νεφέλης τα πήρα διπλά, για να είμαι σίγουρη. Και στο δρόμο, ανάμεσα σε τραγούδια και στους μικρούς Αινστάιν, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πάρει το μαγικό χαρτάκι: το δοσολόγιο των φαρμάκων, που ακολουθούμε ανάλογα με τις εξετάσεις αίματος! Είμαι στα πρόθυρα… εγκεφαλικού! Από τον τρόμο μου, δεν μπορώ να πω στον Γιάννη τι ξέχασα να πάρω. Προσπαθούμε να θυμηθούμε τη δόση του purinethol, αλλά μπα… Πώς να το ρισκάρουμε; Κι αν κάνουμε λάθος; Κι αν αντί για 1 χάπι που είναι να πάρει σήμερα, της δώσουμε μισό; Είναι χάπια χημειοθεραπείας, δεν είναι λάθος δόση depon!

Παίρνω τον γιατρό της πανικόβλητη. Να γυρίσουμε πίσω; Λες και ο φάκελος της στο νοσοκομείο δεν έχει τις λεπτομέρειες της θεραπείας της! Σε 1 ώρα είχα ξαναμάθει τη δόση που έπρεπε να πάρει η Νεφέλη μέχρι τις επόμενες εξετάσεις. Μια μέρα έκανα για να συνέλθω από την ταραχή κι από τις τύψεις! Πώς είναι δυνατόν να έχω ξεχάσει το πιο σημαντικό; Πήρα τα πάντα, ακόμη και παιδικά υπόθετα –που δεν έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ– και δεν πήρα το δοσολόγιο! Αυτομαστίγωμα…

Τύψεις και ενοχές και κούραση και στενοχώρια, που θέλω να αφήσω πίσω μου! Έχω μάθει να ζω με τη θλίψη και την απειλή. Ας αφήσω τα υπόλοιπα έξω από εμένα και τις διακοπές μας. Η Νεφέλη δεν περπατάει ακόμη αλλά είναι πολύ χαρούμενη που είναι όλη μέρα στη θάλασσα. Δεν μπορούμε να τη βγάλουμε με τίποτα! Και ο Πάρις ακολουθεί…

Όλη μέρα παίζουν και γελάνε. Και μαλώνουν και δεν μοιράζονται τα κουβαδάκια. Κι εγώ να τους βλέπω και να μη ξέρω τι αισθάνομαι. Χαρά κι ανακούφιση που περάσαμε τα δύσκολα, που είμαστε όλοι μαζί και κάνουμε διακοπές; Συγκίνηση, που η Νεφέλη κάνει ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της; Θλίψη που εξακολουθεί με τις πέτρες και τα βοτσαλάκια, να θέλει να παίξουμε «νοσοκομείο»; Φόβο και δέος για το πόσο εύκολα, σε μια στιγμή, μπορούμε να χάσουμε την ευτυχία; Σοκ για το μεγαλείο της ζωής, που δεν την εκτιμούμε όσο πρέπει, που δεν κατανοούμε πόσο σημαντική είναι; Λύπη για όσα παιδάκια είναι στο νοσοκομείο; Θρήνο για όσες οικογένειες δεν είναι πια μαζί;

Ίσως κούραση: ψυχική και σωματική. Νομίζω ότι η κούραση είναι το μόνο που αισθάνομαι σε τόσο μεγάλο βαθμό! Πότε μου δεν πίστευα ότι με το που φεύγεις διακοπές τα αφήνεις όλα πίσω. Και ποτέ μου δεν πίστευα ότι δύο εβδομάδες διακοπές είναι αρκετές για να βάλεις νέους στόχους, να πάρεις αποφάσεις, να τα κάνεις όλα αλλιώς. Χρόνο και χρόνια χρειάζεσαι για να αλλάξεις.
Τουλάχιστον ας ξεκουραστούμε. Και ας μην σκέφτομαι τα κακά. Ας είναι αυτές οι διακοπές η αρχή της «αλλαγής»…

Μ.