Παρακολούθησα την Εκδήλωση Τμημάτων της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας με θέμα «Λεμφοϋπερπλαστικών Νόσων – Παιδιατρικής Αιματολογίας-Εργαστηριακής Διάγνωσης – Ελέγχου Ποιότητας».
Γιατροί από τις Παιδογκολογικές Κλινικές της Ελλάδας, παρουσίασαν πολύ ενδιαφέροντα θέματα για τα Λεμφουπερπλαστικά Νοσήματα, την Ανοσοανεπάρκεια και την Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία.
Έχω παρακολουθήσει πολλά συνέδρια, ημερίδες, workshops για θέματα του παιδιατρικού καρκίνου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σήμερα ένιωσα ότι η Ελλάδα είναι ισάξια συνομιλήτρια με τους Ευρωπαϊκούς μας εταίρους για τα θέματα του Παιδιατρικού Καρκίνου.
Η διοργάνωση ήταν πολύ καλή. Το επιστημονικό περιεχόμενο θεωρώ ότι κάλυψε και τον απαιτητικό ακροατή. Το κοινό συμμετείχε καθ’ όλη την διάρκεια των παρουσιάσεων, με ερωτήσεις και σχόλια.
Οτιδήποτε ειπώθηκε για την Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία, νομίζω, έχει καταγραφεί στον εγκέφαλο μου. Δεν έχασα ούτε κόμμα!
Το πιο σημαντικό όμως είναι η ανάδειξη ενός θέματος που απασχολεί πολύ την ιατρική κοινότητα και θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους εμάς τους φροντιστές αλλά και ασθενείς: οι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες που νοσούν με καρκίνο.
Μια ομάδα ασθενών που είναι στο «κενό». Δεν είναι παιδιά. Δεν είναι ενήλικες.
Σήμερα έμαθα ότι τα παιδιατρικά πρωτόκολλα έχουν καλύτερα αποτελέσματα σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες.
Σήμερα άκουσα αιματολόγους ογκολόγους ενηλίκων να λένε ότι δεν ξέρουν πώς να κουράρουν αυτή την ομάδα ασθενών.
Για τα ψυχολογικά θέματα είχα ακούσει και στο παρελθόν. Για εφήβους (από 16 ετών και πάνω) που νοσηλεύονται σε ογκολογικά νοσοκομεία ενηλίκων, όλοι το ξέρουμε. Για νεαρά άτομα στον “Αγ. Σάββα”, στον “Ευαγγελισμό”, στο “Λαϊκό”, που νοσηλεύονται σε κλινικές και δωμάτια με ηλικιωμένους, όλοι γνωρίζουμε.
Πέρσι είχα μια συζήτηση με ιατρό της Κλινικής Μεταμόσχευσης στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών, που μου έλεγε ότι δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν σε αυτά τα παιδιά, οι συνθήκες στα νοσοκομεία ενηλίκων δεν είναι κατάλληλες για αυτά τα παιδιά.
Πολλές φορές δέχομαι τηλέφωνα από γονείς με παιδιά 17, 18 , 19 ετών με δύσκολες διαγνώσεις, που δεν γίνονται δεκτά στο Παιδογκολογικό Νοσοκομείο λόγω ηλικίας και δεν ξέρουν τι να κάνουν, πώς να βρουν άκρη στα δημόσια νοσοκομεία ενηλίκων, που όλοι γνωρίζουμε την καθημερινότητα τους.
Οι περισσότεροι, όταν η διάγνωση είναι δύσκολη, φεύγουν κατευθείαν στο εξωτερικό!
Σήμερα όμως έμαθα ότι δεν είναι μόνο το νοσοκομείο. Είναι το πρωτόκολλο θεραπείας, είναι ο γιατρός, είναι το τμήμα.
Κοινή ομολογία όλων, παιδιάτρων και ενηλίκων ήταν ότι έφηβοι και νεαροί ενήλικες, πρέπει να ακολουθούν παιδιατρικά πρωτόκολλα, να παρακολουθούνται από παιδιάτρους, σε παιδιατρικά τμήματα. Κι αυτό γιατί, θα έχουν καλύτερη έμβαση, αυξημένα ποσοστά ίασης, λιγότερες παρενέργειες, λιγότερη τοξικότητα.
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, βέβαια. Τα παιδιατρικά τμήματα πρέπει να ενισχυθούν για να μπορέσουν να δεχθούν αυτή την ομάδα ασθενών. Πρέπει να υπάρξει στενή συνεργασία με ομάδα ιατρών ενηλίκων, τα κατάλληλα μηχανήματα, ξεχωριστοί θάλαμοι νοσηλείας.
Το μήνυμα όμως σήμερα είναι ότι η ιατρική κοινότητα, παιδίατροι και ιατροί ενηλίκων, θα συνεργάζονται πλέον για να έχει αυτή η ομάδα ασθενών την καλύτερη περίθαλψη, την θετική έκβαση θεραπείας, την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Είδα γιατρούς διαφορετικών ειδικοτήτων να κάθονται στο ίδιο τραπέζι, να διατυπώνουν τα προβλήματα τους και να προτείνουν λύσεις.
Είδα την επιστημονική κοινότητα αποφασισμένη να συνεργαστεί καθημερινά για όλα τα παιδιά, τους εφήβους, τους νεαρούς ενήλικες.
Ένιωσα την ελπίδα και την πίστη ότι η επιστήμη θα το κάνει και πάλι το «θαύμα» της.
Μαμά Μένια
