γράφει η Μαμά Μένια
9 χρόνια έχουν περάσει.
Ξεκίνησα να μετράω τους μήνες, τις εβδομάδες, τις μέρες, τις ώρες.
Σταμάτησα. Τι σημασία έχει να ξέρω ακριβώς;
Από τότε, από τις 3 Ιουλίου 2013 μετράω.
Και θα συνεχίσω να μετράω μέχρι να πεθάνω.
Και θα νιώθω χαρμολύπη. Και θα ψάχνω την ξενοιασιά. Και θα αναρωτιέμαι μήπως και; Και θα ανησυχώ. Και θα το κρύβω, να μην το καταλάβει το παιδί, γιατί αυτό δεν θυμάται, δεν μετράει, δεν δίνει σημασία στις ιστορίες, δεν θέλει να τις ακούει, δεν την αφορούν πια.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη μου χαρά. Δεν την αφορά πια!
Φέτος, δεν της ευχήθηκα φωναχτά. Δεν τσουγκρίσαμε τα ποτήρια για καλή υγεία, δεν «γιορτάσαμε» την μέρα…
Την κοιτούσαμε όλη μέρα να κολυμπάει, να σερφάρει στο κινητό, να μαλώνει με τον αδερφό της, να παραγγέλνει το φαγητό της, να μην βρίσκει στο καπέλο της, να κοιμάται αργά.
Δεν μιλήσαμε με τον Γιάννη για τότε.
Μόνο που εγώ θυμήθηκα τα ρούχα που φορούσα εκείνη την μέρα. Και τις σαγιονάρες, τις μαύρες με το άσπρο λουλούδι. Που τα πέταξα την επόμενη.
Περίεργα παιχνίδια παίζει ο νους. Μετά από 9 χρόνια, κάποια πράγματα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ασήμαντα, μια χαζή λεπτομέρεια. Όπως οι coca-colες που άρχισα να πίνω και το «τσάκ» του ανοίγματος κάθε βράδυ στο μπαλκόνι του νοσοκομείου.
Όπως η Φωτεινή, με το πιάτο τραχανά που την συναντούσα κάθε φορά που έβγαινε από την κουζίνα.
Και ο Αντώνης, που είχε γενέθλια και μας κέρασε….
Μα αυτά δεν αφορούν το παιδί μου.
