Η τσάντα μου…

Δεν έχω πολύ καιρό που άδειασα τη τσάντα μου. Μια τεράστια μαύρη τσάντα, που είχα μαζί μου εδώ και 1 χρόνο. Την αγόρασα 1 μήνα μετά τη διάγνωση της Νεφέλης. Όταν πλέον κατάλαβα πόσα πράγματα πρέπει να έχω πάντα μαζί μου, αγόρασα μια μεγάλη μαύρη τσάντα (που πάει με όλα), δερμάτινη, να αντέχει την κακουχία και με βολικό λουρί ώμου.

Για 1 χρόνο, όπου και να πήγαινα, ακόμη και εκτός νοσοκομείου, είχα μαζί μου: το φάκελο με τα χαρτιά του νοσοκομείου, βιβλιάρια, σημειώσεις, σχήματα θεραπειών της Νεφέλης, μωρομάντηλα, αντισηπτικά μαντηλάκια, αντισηπτικό υγρό, μάσκες (και για εμάς και παιδικές), χαρτομάντιλα, καλύμματα για τουαλέτα, θερμόμετρο, αναλγητικά (2 κουτάκια απαραίτητα), κοκαλάκια για τα μαλλιά, Liposan, το άρωμα μου(!), ένα memory stick, φορτιστή για το κινητό μου, ένα μπλοκάκι για σημειώσεις, μολύβι, τσίχλες-καραμέλες, το κομποσκοίνι μου, εικόνες της Παναγίας και θαυματουργό μύρο από την Αγία Ζηνοβία (προστάτιδα των καρκινοπαθών!).

Τα είχα αυτά πάντα μαζί μου, στην τσάντα μου –στο νοσοκομείο, στα εξωτερικά ιατρεία, χάμω έξω από το χειρουργείο, πεταμένη στο αυτοκίνητο, μέσα στη ντουλάπα όταν νοσηλευόμασταν, όταν πήγαινα με καφέ με την κολλητή μου. Και κάθε φορά την άδειαζα για να βρω κάτι από όλα αυτά. Ακόμη κι όταν τελείωσαν οι νοσηλείες μας και ήμασταν σπίτι, η τσάντα ήταν πάντα εκεί, ετοιμοπόλεμη με όλα τα εφόδια!

Άργησα πολύ να την αδειάσω. Αυτό το άγχος, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξαναπάμε νοσοκομείο, κάτι να προκύψει, δεν με άφηνε για πολύ καιρό να την αδειάσω. Το έκανα, όμως, γιατί είναι πια καλοκαίρι. Την καθάρισα, τη φρόντισα, της ζήτησα συγνώμη για την ταλαιπωρία, την ευχαρίστησα για όσα άντεξε και τη βόλεψα με τα χειμωνιάτικα μας. Της υποσχέθηκα ότι το φθινόπωρο θα μου ξανακάνει παρέα. Με λιγότερα πράγματα ελπίζω, θα την κυκλοφορώ σε πιο ωραία μέρη, αλλά θα συνεχίσει να είναι η τσάντα μου…

M.