Σήμερα είχαμε το τρίτο ραντεβού μας στην Ορθοπεδική Κλινική του «Αγ. Σοφία Παίδων». Μετά από 1 μήνα χωρίς το γύψο, πήγαμε για ένα ακόμη έλεγχο μετά το διπλό κάταγμα κνήμης. Κι ήταν ένας μήνας πολύ δύσκολος! Γιατί μπορεί να μην είχε γύψο πια, αλλά η Νεφέλη αρνούνταν να περπατήσει, να σταθεί, να κάνει οτιδήποτε με τα πόδια της –εκτός από το να κολυμπάει! Όταν έμπαινε στη θάλασσα, όλα τα ξεχνούσε…
Συνολικά περάσαμε 2 μήνες σε ακινησία. Κι αν υπολογίσω και προηγούμενες περιπέτειες με το άλλο της πόδι (ψευδομονάδα, νευροπαράλυση από φάρμακο χημειοθεραπείας), έχουμε περάσει σχεδόν 1 χρόνο που δεν περπατάει καλά, δεν μπορεί να στηριχθεί στα πόδια της, να τρέξει, να αυτοεξυπηρετηθεί.
Αλήθεια λέω, είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό. Συνέχεια σκέφτομαι που βρίσκουν το κουράγιο και τις αντοχές οι οικογένειες που έχουν παιδιά με προβλήματα κίνησης και αναπηρίες. Γιατί πέρα από το ψυχολογικό κόστος, την ψυχική κούραση και τα συναισθήματα ανημποριάς και απόγνωσης που βιώνεις όταν υποφέρει το παιδί σου, η σωματική κούραση είναι επίσης πολύ μεγάλη. Και νευριάζεις και δεν αντέχεις και πονάει συνέχεια η μέση σου, τα πόδια σου, το κεφάλι σου, τα χέρια σου. Θυμώνεις όταν το παιδί δεν υπακούει σε αυτά που για εμάς είναι αυτονόητα, θυμώνεις με τον εαυτό σου που έχει θυμώσει με το παιδί που αρνείται να περπατήσει ή να πάρει το φάρμακο του. Αισθάνεσαι πολύ άσχημα, τύψεις, ενοχές, σιχαμάρα με τον εαυτό σου, που έχεις χάσει την υπομονή σου, που το ακούς να σε φωνάζει και του λες να περιμένει γιατί δεν έχεις το κουράγιο να σηκωθείς από την καρέκλα.
Αλλά όταν κάνει την παραμικρή κίνηση, όταν πάει μόνο του από τον ένα καναπέ στον άλλον και σηκώνει το χέρι του και σε φωνάζει χαρούμενο να το δεις, πώς τα ξεχνάς όλα και αγαπάς και πάλι τον εαυτό σου!
Μας είχε πει ο γιατρός της να μην την πιέσουμε να περπατήσει. Να προσέχουμε πολύ και να την αφήσουμε να αποφασίσει μόνη της για τις κινήσεις της. Κάθε φορά που έκανε κι ένα βήμα, την προτρέπαμε για ένα ακόμη, για να μπορεί να παίξει με τη φίλη της τη Μαρία στην παραλία. Όταν σηκωνόταν μόνη της, πηγαίναμε για παγωτό. Τις περισσότερες φορές, όμως, αρνιόνταν να κάνει οτιδήποτε. Φώναζε συνέχεια «αγκαλιά». Φοβόταν πολύ μη τυχόν και ξαναπέσει, μην πονέσει, μην ξαναπάει στο νοσοκομείο!
Σήμερα, όμως, μετά από 25 μέρες μπάνια στη θάλασσα και δύο εβδομάδες πριν πάει για πρώτη φορά σχολείο, όταν άκουσε αυτά που μας είπε ο ορθοπεδικός, «πέταξε». Φύγαμε από το νοσοκομείο περπατώντας, μπήκε μόνη της στο αυτοκίνητο, πήγαμε μαζί στο super market, πήγαμε στον φούρνο της γειτονιάς μας να δει τον φίλο της τον Χρήστο. Και όταν φτάσαμε σπίτι, πήγε μόνη της τουαλέτα, στο δωμάτιο της να αλλάξει ρούχα. Κουτσαίνει, δεν μπορεί να στηριχθεί στα πόδια της, γιατί και τα δύο πια έχουν πρόβλημα, αλλά προσπαθεί πολύ!
Και μόνο ένα πράγμα σκέφτομαι: τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα! Ο ορθοπεδικός μας είπε ότι σε δύο εβδομάδες δεν θα κουτσαίνει πια και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει! Κι ενώ πήγαμε στην ορθοπεδική κλινική με καροτσάκι, όταν τελειώσαμε σηκώθηκε μόνη της και πήγε προς την έξοδο. Ανακουφισμένη που δεν κράτησε πολύ αυτή μας η επίσκεψη, που δεν την πόνεσαν, που δεν την τρύπησαν και που, κυρίως, της είπαν ότι μπορεί να πάει σχολείο και να παίξει μπάλα!
Μου έχουν πει ότι δε θυμάται τίποτα από την περιπέτεια της. Η μνήμη, λέει, δουλεύει μετά τα 5. Εγώ, όμως, είμαι σίγουρη ότι θα θυμάται πολλά…
M.
