Έχουν περάσει πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια από τότε που η ζωή μου σταμάτησε και ξανάρχισε.
Πέντε Χριστούγεννα, πέντε Πρωτοχρονιές, πέντε στόχοι, πέντε όνειρα, πέντε ευχές για κάθε Χρονιά που έρχεται…
Μετά από πέντε χρόνια, μπορώ με σιγουριά πλέον να πω ότι ήταν οι καλύτερες πέντε Χριστουγεννιάτικες γιορτές που έχω περάσει στα 42 χρόνια της ζωής μου.
Ήταν γιορτές που τα είχανε όλα. Απόγνωση, θλίψη, θυμό, λύπη, χαρά, ανακούφιση, φόβο, στενοχώρια, ευτυχία.
Ήταν γιορτές που ένιωσα όλα τα παραπάνω στη μεγαλύτερη ένταση τους. Ήταν γιορτές που κατάλαβα πόσο απλά ωραία είναι η ζωή.
Ήταν γιορτές που πίστεψα και πάλι στον Άγιο Βασίλη και όχι μόνο γιατί μου έφερε ό,τι του ζήτησα.
Ήταν γιορτές που έγινα καλύτερος άνθρωπος, καλύτερη μαμά, καλύτερη φίλη, καλύτερη κόρη.
Ήταν γιορτές που το μυαλό και η σκέψη μου ήταν και θα είναι πάντα στο νοσοκομείο και σε όσους τώρα περνάνε όσα περάσαμε κι εμείς. Αλλά και σε όσους, γιορτάζουν τώρα, όπως κι εμείς, το θαύμα της ζωής.
Οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι. Οι ευχές είναι οι ίδιες.
Η ζωή μας προχωρά, μας ξεπερνά τις περισσότερες φορές και μας αποδεικνύει κάθε μέρα ότι έχουμε όσα χρειαζόμαστε. Και αν δεν τα έχουμε, μπορούμε να τα αποκτήσουμε ή να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτά.
Πέντε χρόνια τώρα την ίδια μέρα ευχαριστώ τα παιδιά μου για όσα μου μαθαίνουν.
Πέντε χρόνια τώρα ευχαριστώ τον σύντροφο μου που είναι συνέχεια δίπλα μου.
Πέντε χρόνια τώρα την ίδια μέρα κάνω την ίδια ευχή: να έχω επιλογές.
Μαμά Μένια
