Το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες στη μάχη για τον καρκίνο. Μία μάχη που δεν αφορά τελικά μόνο αυτόν που νοσεί, παρότι ο ίδιος νιώθει μεγάλη μοναξιά σ’ αυτό που περνάει.
Όταν πρόκειται για μικρά παιδιά, τα συναισθήματα είναι διαφορετικά. Όσους κι αν έχω ρωτήσει, κανείς δε ξέρει να μου πει τι νιώθουν τα παιδιά. Είναι πολύ πιθανό να νιώθουν μοναξιά, πέρα από το φόβο. Οι γιατροί και οι νοσηλεύτριες προσπαθούν πολύ να τα κάνουν μη νιώθουν τίποτα κακό, να τους το κάνουν λίγο πιο εύκολο… Και για τους γονείς το ίδιο κάνουν!
Και όταν επισκέπτεσαι τα εξωτερικά ιατρεία του ΚΕΘ, τέτοιες παρουσίες σε περιμένουν. Η κα Κατερίνα, επιβλητική γυναίκα και πάντα χαμογελαστή. Αθόρυβη, αλλά τόσο γρήγορη! Πάντα έχει κάτι να δώσει στα παιδιά που μπαίνουν στο δωμάτιο της αλλαγής, πάντα έχει μια απάντηση για ό,τι τη ρωτήσεις. Και η κα Σοφία, αθόρυβη κι αυτή, πολύ ευγενική, πάντα να σε εξυπηρετήσει, να μην περιμένεις για σφραγίδες και αποτελέσματα..
Εγώ αισθάνομαι σιγουριά όταν πηγαίνουμε και είναι εκεί. Ξεκινάμε και τελειώνουμε τη θεραπεία μας χωρίς προβλήματα και καθυστερήσεις. «Κυνηγάνε» τους γιατρούς για απαντήσεις, κυνηγάνε την αιμοδοσία για αίμα και αιμοπετάλια, κυνηγάνε τους γονείς όταν παραλογίζονται…
Δεν τις έχω δει ούτε μια φορά να χάνουν την ψυχραιμία τους, ακόμη κι όταν οι συμπεριφορές και τα σχόλια μας μπορεί να είναι έως και προσβλητικά. Ξέρουν το ιστορικό κάθε παιδιού, δεν βιάζονται να «ξεπετάξουν» τη δουλειά τους, δεν παραπονιούνται ποτέ για το «σύστημα» και το «κράτος» (κάποιες μανούλες θα γελάσουν σ’ αυτό το σημείο…).
Το κυριότερο για μένα, είναι ότι δεν μιζεριάζουν ποτέ, έχουν έναν καλό λόγο να σου πουν κι ενεργούν αθόρυβα και τόσο γρήγορα, προς όφελος των παιδιών!
Αυτά είναι η δική μου προσωπική άποψη κι εμπειρία. Για εμένα είναι οι Ψυχές των Εξωτερικών Ιατρείων!
ΜΕΝΙΑ
