Περάσαμε τα δύσκολα. Τελειώσαμε το πρωτόκολλο για την αντιμετώπιση της Οξείας Λεμφοβλαστικής Λευχαιμίας, ξεκινήσαμε τη συντήρηση (χημειοθεραπεία ήπιας μορφής, με χάπια), είμαστε πλέον στο σπίτι, δεν πηγαίνουμε νοσοκομείο, κάνουμε εξετάσεις αίματος κάθε εβδομάδα και βιοχημικό έλεγχο κάθε 15 μέρες, μπορεί η Νεφέλη να κάνει ό,τι θέλει κι εμείς μαζί της…
Επιστρέφουμε σιγά-σιγά στους κανονικούς ρυθμούς μας, αλλά ο καρκίνος είναι πάντα εδώ, ανάμεσα μας: ο φόβος, το άγχος, η ανασφάλεια για το αν όλα θα πάνε καλά… Παρακολουθούμε κάθε κίνηση της. Σε κάθε μορφασμό τρέχουμε να τη ρωτήσουμε αν αισθάνεται καλά, αν πονάει κάπου. Σε κάθε αλλαγή της διάθεσης της, σε κάθε κλάμα, σε κάθε επιθυμία της, είμαστε από πάνω της, να μετράμε τις ανάσες της, να την κοιτάμε στα μάτια, να ψάχνουμε το σώμα της για τυχόν αλλαγές! Ένα μικρό σπυράκι με τρελαίνει, ένα φτάρνισμα της με παγώνει, ο πανικός ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι θα πρέπει να την πάω ξανά στο νοσοκομείο, να νοσηλευτούμε, να κάνουμε εξετάσεις, να σκεφτόμαστε το χειρότερο: γιατί όσο θετικός κι αισιόδοξος άνθρωπος κι αν είσαι, μιλάμε για ΤΟ ΠΑΙΔΙ σου και όλα αυτά δεν υπάρχουν όταν απειλείται ένα παιδί!
Και τώρα πανικοβάλλομαι και για τον μικρούλη μας. Κάθε βράδυ τους ψάχνω και τους δυο για σημάδια. Τα πάντα ελέγχονται αυστηρά. Και η μαμά παραλογίζεται με το παραμικρό…
Στα 5 χρόνια θα ακούσουμε το «100% ίαση», σε 5 χρόνια και 1 μέρα η Νεφέλη θα έχει νικήσει οριστικά τη λευχαιμία! Σε 5 χρόνια και 1 ημέρα θα μπορούμε να ανησυχούμε για τα πάντα, εκτός από τη λευχαιμία. Μέχρι τότε, πρέπει να κάνουμε υπομονή, να είμαστε δυνατοί, να την προσέχουμε αλλά να μην αφήσουμε τον καρκίνο να γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη της, να συνεχίσουμε να ζούμε, να κάνουμε όνειρα, να προσευχόμαστε μόνο για το καλύτερο. Να μην αλλάξει κι άλλο η ζωή μας, να μην ξαναχωριστούμε, να μην… να μην… να μην…
Έχουμε πολλά να αντιμετωπίσουμε ακόμα! Είναι δύσκολος και κρατάει πολύ αυτός ο αγώνας. Η βιασύνη –η δική μας αλλά και των δικών μας ανθρώπων– να το αφήσουμε πίσω εξηγείται (τι άλλο να μας πουν, άλλωστε;), αλλά μας κουράζει πολύ. Γιατί δεν μπορούμε να το αφήσουμε πίσω μας. Όσο και να το θέλουμε, νιώθω ότι έχουμε πολύ, πολύ δρόμο και γι’ αυτό. Και δεν ξέρω, τελικά, αν εμείς θα το αφήσουμε ποτέ οριστικά πίσω μας. Αυτός ο φόβος, ότι τελικά δεν μπορώ να προστατέψω τα παιδιά μου, νομίζω ότι δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου…
