Μετά από πολύ καιρό, 3 μήνες σχεδόν, μπορούμε να βγαίνουμε βόλτα! Σε ανοιχτούς χώρους, χωρίς πολλές επαφές, μακριά από παιδάκια –όσο είναι αυτό δυνατό–, με πολλή προσοχή και αντηλιακή κρέμα, αλλά να βγαίνουμε βόλτες! Και να κάνει η Νεφέλη ποδήλατο, γιατί πρέπει να δυναμώσει το πόδι της (η νευροτοξικότητα της έχει αφήσει αγκύλωση…).
Και βγήκαμε, σήμερα, οι τρεις μας: ο Πάρις στο καρότσι, η Νεφέλη στο buggy board κι εγώ… Κουβαδάκια, μπάλες, νερά, αντισηπτικά μαντηλάκια –ό,τι παίρνει μια μαμά στην παιδική χαρά. Πηγαίνουμε σε μια μικρή παιδική χαρά, δίπλα στο σπίτι μας. Μικρή, ελεγχόμενη κατάσταση, κλειστή και με γνωστούς (τις γνωστές παρέες της παιδικής χαράς).
Λόγω της ημέρας και του πολύ καλού καιρού, σκεφτόμουν ότι μπορεί να έχει και κόσμο, πολλά παιδάκια, και είχα σκεφτεί και τις εναλλακτικές. Όμως, τελικά, δεν είχε κόσμο –τι ανακούφιση! Δύο μαμάδες γνωστές μας, χάρηκαν που μας είδαν, πολύ διακριτικές, να μας βοηθήσουν να μπούμε, να κλείσουμε την πόρτα. Κούνιες, λίγο παιχνίδι με τα κουβαδάκια (τσουλήθρα όχι, γιατί τα τέσσερα παιδάκια που βρήκαμε ήταν όλα πάνω στη τσουλήθρα- σπιτάκι, που γίνεται έτσι πιθανή εστία μικροβίων αφού και τα τέσσερα είναι προσχολικής ηλικίας και πηγαίνουν παιδικό σταθμό –μακριά!)…
Η μια μαμά μού είπε ότι χάρηκε πολύ που μας είδε όλους μαζί και πόσο τους είχαμε λείψει (προ λευχαιμίας οι επισκέψεις στην παιδική χαρά ήταν καθημερινές). Προθυμοποιήθηκε να κατεβάσει τη Νεφέλη από την κούνια, ενώ εγώ κυνηγούσα τον Πάρι. Επειδή η Νεφέλη τον τελευταίο καιρό δεν ήθελε επαφές με κόσμο και η αντίδραση της ήταν το έντονο κλάμα, έτρεξα έντρομη, με τον Πάρι αγκαλιά, να την κατεβάσω εγώ. Πολύ ευγενικά είπα στη μαμά ότι επειδή τώρα κάνουμε τις πρώτες μας επαφές, είναι λίγο δύσκολα ακόμη και πρέπει να προσέχουμε πολύ. Έδειξε να το καταλαβαίνει…
Η Νεφέλη συνεχίζει το παιχνίδι. Έρχεται ένα κοριτσάκι και τη ρωτάει: «Πότε θα βγάλεις μαλλιά;» Πάγωσα, αλλά η Νεφέλη της απάντησε: «Γρήγορα και θα γίνουν σαν τα δικά σου!» (το κοριτσάκι είχε μακριά κοτσιδάκια)… Μπράβο στο παιδί μου, που τόσο ώριμα απάντησε κι έδειξε να μην την πειράζει κιόλας!
Η μαμά του κοριτσιού, βέβαια, δεν άκουσε το διάλογο… Κάπνιζε στο παγκάκι!
Πλησιάζει η ώρα να φύγουμε. Με ανακούφιση, θα έλεγα, γιατί φοβάμαι πολύ! Κι αν κάποιο παιδάκι είναι άρρωστο; Κι αν έπιασε το φτυαράκι μας; Κι αν η κούνια που πιάσαμε έχει μικρόβια; Όλα αυτά που τώρα μου κόβουν την αναπνοή…
Και συμβαίνει το εξής: περπατάει η Νεφέλη μόνη της προς τα κουβαδάκια μας. Εγώ βάζω τον Πάρι να καθίσει κάτω να παίξουμε. Και η μαμά, που τόσο της λείψαμε, την πιάνει και τη φιλάει! Η Νεφέλη δεν αντέδρασε. Εγώ πάγωσα κι απλά μου κόπηκαν πόδια και λαλιά!
Δεν ήξερα τι να κάνω! Δεν ήθελα να αντιδράσω τραβώντας την, γιατί ήταν η πρώτη φορά που η Νεφέλη έδειξε να μην ενοχλείται… Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε με άλλα παιδάκια και μιλούσε μαζί τους, που δεν την ενοχλούσε ο κόσμος! Και δεν ήθελα να τρομάξει και να αισθανθεί άβολα. Έχουμε σταματήσει να λέμε ότι είναι άρρωστη, λέμε ότι όλα πέρασαν, κάνουμε προσπάθειες να επιστρέψει στις παλιές της συνήθειες, να ξεκινήσει και πάλι ποδήλατο. Για πρώτη φορά ζήτησε να δει τους φίλους της, τη νονά της, τη δασκάλα της.
Την απομακρύνω με τρόπο, λέω και πάλι ευγενικά στη μαμά ότι δεν κάνει να μας πιάνεται κι ελπίζω να μην έχετε κάτι και με την πρόφαση να της δώσω να πιει νερό, τη σκουπίζω με αντισηπτικό μαντηλάκι…
Μετά από 5 λεπτά φεύγουμε, με τη δικαιολογία ότι είναι ώρα φαγητού… Κλαίω, αλλά δεν θέλω κανείς να καταλάβει τίποτα. Η συγκεκριμένη μαμά είναι όλη την ώρα με ένα τσιγάρο στο στόμα, η κόρη της πάει παιδικό σταθμό, εμείς αποφεύγουμε να φιλάμε το ίδιο μας το παιδί, την έχω τραβήξει από πολλές κυρίες που μας βλέπουν και θέλουν να την πιάσουν, και τώρα δεν το πρόλαβα! Και δεν ήξερα και τι να κάνω!
Φτάσαμε σπίτι με την καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει, αποφασισμένη να την πάω νοσοκομείο. Κάτι να μας δώσουν προληπτικά! Παίρνω τη γιατρό της: με καθησυχάζει, μου λέει να την κάνω μπάνιο, να αλλάξουμε ρούχα και να ηρεμήσω….
Όχι, δεν μπορώ να ηρεμήσω! Εγώ φταίω αν πάθει κάτι! Μου ζητάει νερό και της βάζω θερμόμετρο… Μπορεί να έχει πυρετό! Κάνω μπάνιο και τον Πάρι, ο οποίος δε διαμαρτύρεται, παρόλο που πεινάει… Κάνω κι εγώ! Και όλοι, δεύτερο μπάνιο ξανά με αντισηπτικό! Μέχρι να ετοιμάσω φαγητό, κατεβάζω τρεις ρακές! Δεν καταλαβαίνω το κάψιμο.. Αν την κόλλησε κάτι;
Τι συνήθεια είναι αυτή να φιλάνε και να πιάνουν τα παιδιά; Ξέρεις τι περνάμε! Την βλέπεις ότι δεν είναι ακόμη καλά! Γιατί να την πιάσεις, να τη φιλήσεις;
Δεν έχω συνέλθει ακόμη… Μετράω τις ώρες να περάσει το πρώτο 24ωρο, να μην εκδηλώσει κάτι. Νιώθω τύψεις κι ενοχές, που δεν πρόσεξα αρκετά, που δεν την τράβηξα, που δεν την ξεμπρόστιασα την άλλη, που ήθελα να τους πάω βόλτα!
Μια χαρά δεν είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας; Γιατί να ρισκάρω; Γιατί να μας χαλάσει την ωραία μας βόλτα;
