Γράφω πολύ συχνά πια για το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ, για τον καρκίνο του παιδιού μου για τα δικά μου συναισθήματα.
Κάθε φορά κλαίω απαρηγόρητα. Πέντε χρόνια τώρα, κλαίω κάθε φορά που καλούμαι να μιλήσω για μένα.
Μετά το τέλος της θεραπείας της Νεφέλης, έβλεπα όλες τις φωτογραφίες που είχα βγάλει. Όλα τα στάδια της θεραπείας, τα side effects, τα πρώτα βήματα του ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ, οι πρώτες δράσεις στο νοσοκομείο.
Τώρα πια δεν αντέχω να βλέπω αυτές τις φωτογραφίες. Τώρα, που μιλάω κάθε μέρα για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας, σε Ελλάδα και εξωτερικό, τώρα που μπορώ να διαβάσω μια κλινική μελέτη κι έχω άποψη για τις θεραπείες και τα φάρμακα, για όλα τα στάδια του παιδιατρικού καρκίνου, που γνωρίζω πλέον περισσότερα παιδιά και τις οικογένειες του σε Ελλάδα και εξωτερικό, τώρα που έχω πάει σε κηδεία παιδιού, που έχω συναντήσει παιδιά που έχουν χάσει την ζωή τους από καρκίνο, τώρα δεν αντέχω να βλέπω τις φωτογραφίες του δικού μου του παιδιού, τις φωτογραφίες τις δικές μου.
Πολλές φορές, σε αυτά τα πέντε χρόνια, έλεγα ότι δεν έχω άλλα δάκρυα. Πόσα δάκρυα μπορεί να έχουμε;
Πολλά, είναι η απάντηση. Όπως έκλαιγα τότε, κλαίω και τώρα. Και έχω ακόμη την ίδια απορία: πόσα δάκρυα έχω ακόμη;
Μαμά Μένια
