Δεν μπορώ να ακούω για νέα περιστατικά καρκίνου σε μικρά παιδιά. Δεν μπορώ να ακούω γονείς να παίρνουν τραγικές αποφάσεις. Δεν μπορώ να μου λένε ότι τα παιδιά του διπλανού δωματίου, του διπλανού κρεβατιού, δεν θα τα ξαναδώ. Δεν τα χωράει ο νους μου όλα αυτά!
Σήμερα πρέπει να πάω ξανά στο νοσοκομείο –το κοριτσάκι μιας φίλης μου διαγνώστηκε με λευχαιμία. Δεν ξέρω τι να τους πω, δεν ξέρω πώς να παρηγορήσω τη φίλη μου. Σκέφτομαι την ώρα που θα μπω στο δωμάτιο τους, στο ίδιο δωμάτιο που ήμασταν πριν από 2 μήνες κι εμείς, και δεν έχω κουράγιο να το κάνω! Δεν θέλω να ξαναπεράσω αυτή την πόρτα, δεν θέλω κανένα παιδάκι να περάσει αυτή την πόρτα…
Μέσω του karkinaki.gr μιλάω με μαμάδες από όλη την Ελλάδα που έχουν παλέψει, που συνεχίζουν να παλεύουν με τον παιδικό καρκίνο. Οι φόβοι, οι ανησυχίες, οι εφιάλτες, οι απορίες, όλα τα ίδια. Ανεξάρτητα από τον καρκίνο του κάθε παιδιού, από το περιστατικό, η εμπειρία, τα συναισθήματα, τα προβλήματα, τα παράπονα είναι τα ίδια. Κι αυτή η σιωπή, όταν ακούς τα δυσάρεστα! Η παγωμάρα! Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς, δεν υπάρχουν προσευχές όταν πονάει η μάνα, όταν πονάνε οι γονείς, όταν χάνεται ένα παιδί! Δεν υπάρχει τίποτα, μόνο σακατεμένη ζωή…
Γι’ αυτό δεν περιμένω τίποτα κι από κανέναν. Γι’ αυτό και μετά από τη δοκιμασία που βιώνω, κάθε ανάσα των παιδιών μου είναι το οξυγόνο μου. Ό,τι και να μου συμβαίνει, τρέχω για την αγκαλιά τους. Το κακό μάς χτύπησε την πόρτα μια φορά. Την επόμενη φορά θα το πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια…
