Η Νεφέλη έσπασε το πόδι της. Σε ένα χαζό γλίστρημα, μπροστά στα μάτια μου, στο μπάνιο μας. Είχαμε περάσει ένα υπέροχο 3ήμερο, κάναμε τα πρώτα μας μπάνια στη θάλασσα, παίζαμε και γελούσαμε. Και μετά γλίστρησε…
Η διάγνωση: «κάταγμα κνήμης». Γύψος για 6 εβδομάδες και ακινησία, φυσικά. Και πάλι η Νεφέλη, για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι, κλεισμένη στο σπίτι, να μην μπορεί να κουνηθεί, να φωνάζει συνέχεια τη μαμά για τα πάντα!
Μόλις είχε αρχίσει να επιστρέφει στα παλιά, να ξαναβρίσκει τους φίλους της και τις συνήθειες της, κάναμε ένα πισωγύρισμα.
Τώρα, πάντως, η διαφορά στη συμπεριφορά της είναι μεγάλη: πιο ώριμη, πιο ήρεμη, πιο αποφασισμένη να περάσει κι αυτό γρήγορα. Κι είναι μόλις 4 ετών. Γελάει και αστειεύεται με το γύψο της. Θέλει να τον ζωγραφίσουμε και προσέχει να μην τον λερώσει. Δεν της αρέσει που είναι και πάλι εξαρτώμενη. Δεν της αρέσει που δεν μπορεί να κουνηθεί. Της λείπουν η θάλασσα και η παιδική χαρά. Φοβάται μήπως χρειαστεί να ξαναπάει στο νοσοκομείο. Φοβάται να μην την τρυπήσουν. Δεν μου το λέει, αλλά κάθε βράδυ με ρωτάει: «Τι μέρα είναι αύριο; Θα πάμε κάπου; Θα έρθει εδώ κανείς;» .
Δεν αντιδρά άσχημα, όμως! Δεν νευριάζει, δεν ουρλιάζει όταν δεν μπορεί να φτάσει τα παιχνίδια της. Απλώς περιμένει να βγάλει το γύψο. Και περιμένει τα απογεύματα που έρχονται οι φίλοι της να τη δουν.
Η κακιά στιγμή λοιπόν και πάλι! Είναι και τα κόκκαλα της πολύ ευαίσθητα, λόγω της χημειοθεραπείας. Ένα πέσιμο, που σε ένα άλλο παιδάκι μπορεί και να μην ήταν τίποτα, για τα παιδιά που κάνουν χημειοθεραπείες μπορεί και να σημαίνει σπάσιμο. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι, συνομήλικο της Νεφέλης, που πάθαινε συνέχεια κατάγματα μέσης κατά τη διάρκεια των θεραπειών του.
Θυμάμαι τη Φωτεινή, να αρπάζει τη Νικολέτα στον αέρα, όταν έπεσε έξω από το Κ.Ε.Θ.
Όπως λέει, όμως, η Νεφέλη: «Δεν πειράζει, μαμά! Θα περάσει…».
Ναι, αγάπη μου, θα περάσει κι αυτό!
Κι όταν πήγαμε για μια ακόμη ακτινογραφία, απλά έπαιζε με την κούκλα της…
