Με απασχολεί αρκετά το πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τους άλλους πια: συμπεριφορές και σχόλια που δεν μπορώ ούτε να τα καταλάβω ούτε να τα εξηγήσω, συμπεριφορές και λόγια που αποδεικνύουν το μεγαλείο της ανθρωπιάς. Διάβασα το παρακάτω κείμενο πρόσφατα. Είναι ακριβώς έτσι! Μπορούμε όμως να το αλλάξουμε…
«Η απροθυμία να εμπλακούμε σε προβλήματα άλλων»
Να πάρουμε τηλέφωνο τον γνωστό που έχασε κάποιον δικό του ή να το αφήσουμε, πείθοντας τον εαυτό μας πως δε θέλει να τον ενοχλούν; Να παρέμβουμε αν δούμε κάποιον γονιό να δέρνει το παιδί του στον δρόμο; Πολύ συχνά οι άνθρωποι λένε στον εαυτό τους πως αυτά δεν τους αφορούν.
Όταν μαθαίνουν τη διάγνωση για τον καρκίνο οι φίλοι και οι γνωστοί, κάποιοι εμφανίζονται για παρηγοριά και βοήθεια. Άλλοι, απλά εξαφανίζονται. Μια ειδική εκδοχή αυτού, όπως αφηγούνται πολλοί, είναι ότι οι άνθρωποι αποφεύγουν τον άρρωστο όταν τον δουν στο δρόμο. «Τους είδα πως απέστρεψαν το βλέμμα τους και έκαναν ότι δε με είδαν» -είναι μια περίεργη περιγραφή…
Όταν ρωτάει κανείς αυτούς τους ανθρώπους γιατί δεν φέρονται καταπώς πρέπει – δείχνοντας δηλαδή, ότι είναι δίπλα σε όσους έχουν την ανάγκη τους– απαντούν συχνά ότι δε θέλουν να «ενοχλήσουν» ή «να φανούν αδιάκριτοι και περίεργοι». Πιθανότατα, άλλοι είναι οι λόγοι που καθορίζουν τη συμπεριφορά τους, όπως – για παράδειγμα – ο φόβος για την αρρώστια και τον θάνατο ή η ανασφάλεια για το τι πρέπει να πουν και να κάνουν. Μολοταύτα κάνουν συχνά λόγο για μη ενόχληση και για διακριτικότητα.
Στην κοινωνία μας υπάρχει ένα εγγενές λάθος του συστήματος που λέει πως ο καθένας θα πρέπει να τα καταφέρνει μόνος του. Δεν θα πρέπει να ενοχλούμε τους άλλους και δεν θα πρέπει να εμπλεκόμαστε στα πόδια τους. Αυτό είναι, φυσικά, λάθος, επειδή ζούμε σε μια κοινωνία όπου η εξάρτηση από τους άλλους είναι τεράστια, πολύ μεγαλύτερη απ΄όσο ήταν σε παλιότερες εποχές, όταν οι μικρότερες ομάδες ανθρώπων ήταν, αυτάρκεις. Καλά θα είναι, λοιπόν, να αποδεχόμαστε την εξάρτηση μας από τους άλλους, να παίρνουμε τη βοήθεια που χρειαζόμαστε και να τη δίνουμε όπου χρειάζεται.
Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να μην ανακατευτείς στο πρόβλημα του άλλου, κάνε την εξής ερώτηση στον εαυτό σου: αν δεν αφορά εμένα, ποιον αφορά; Τίνος χρέος είναι να είσαι συνάνθρωπος;»
Stefan Einhorn “Η τέχνη του να είσαι καλός”.
Μένια
