Την ξυπνάω κάθε βράδυ να πάρει τα χάπια της! Κοιμάται νωρίς γενικά, κι αυτό μας εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για τη θεραπεία της κάθε μέρα (2 ώρες πριν και 2 ώρες μετά χωρίς φαγητό).
Πλέον κοιμάται βαθιά. Δεν βλέπει εφιάλτες, δεν φοβάται τις σκιές, δεν φωνάζει μαμά, δεν κλαίει τρομαγμένη… Κι εμείς την ξυπνάμε κάθε βράδυ.
Μια φορά την εβδομάδα, παίρνει 7 χάπια μαζί! Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται. Άλλες φορές αρνείται να ξυπνήσει… Πάντα, όμως, τελικά σηκώνεται, παίρνει τα χάπια της και ξανακοιμάται..
Τις περισσότερες φορές εγώ κλαίω… Πάμε πάντα μαζί με τον μπαμπά της, ειδικά τη μέρα που είναι πολλά τα χάπια. Ένας της τα δίνει, ο άλλος της δίνει το νερό. Κλαίω γιατί είναι σαν μεγάλος άνθρωπος… Αδιαμαρτύρητα ξυπνάει, καταπίνει ό,τι της δώσουμε και ξανακοιμάται. Αν σε κοιτάξει, όμως, βλέπεις ότι είναι ένα μωρό! Ζεστή-ζεστή από τον ύπνο της, ήρεμη φατσούλα, που μυρίζει μωρουδιακές κρέμες (έφυγε από πάνω της η μυρωδιά της αρρώστιας, του νοσοκομείου).
Στη διάρκεια της μέρας ξεχνιόμαστε. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μας να ξεχαστούμε, που κάνουμε τα πάντα γι’ αυτό… Δουλειές στο σπίτι, παιδική χαρά, βόλτες, επαγγελματικά ραντεβού, σχέδια, πρόγραμμα… Και τα καταφέρνουμε ως ένα σημείο! Το βράδυ, όμως, πρέπει να πάρει τα χάπια της. Να την ξυπνήσω, να της τάξω διάφορα, να γελάσουμε μετρώντας τα μικρά άσπρα χαπάκια..
Της λέω «Σ’ αγαπώ πολύ». Μου απαντά «κι εγώ»!
Τα καταφέραμε και σήμερα…
