Πέρασαν έξι ολόκληροι μήνες από την ημέρα που ο Αντώνης μπήκε στη συντήρηση! Δεν θα πω ότι πέρασαν γρήγορα και δεν το κατάλαβα, όχι. Ίσα-ίσα, μου φάνηκαν ατελείωτοι. Ο λόγος; Οι ενδοραχιαίες!
Σε αυτό το εξάμηνο ο Αντώνης υπέστη έξι φορές το τρύπημα στην πλατούλα του, για να πάρει το απαραίτητο φάρμακο και να γίνει έλεγχος στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό, προκειμένου να δούμε αν παραμένει καθαρό από καρκινικά κύτταρα. Μια φορά το μήνα, λοιπόν, ήξερε ότι θα πάμε στο νοσοκομείο και εκτός από το χεράκι που θα του τρυπήσουν για τις απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις, θα του τρυπήσουν και την πλατούλα για το φάρμακο!
Δεν ήθελε, δεν του αρέσει να τον τρυπάνε, αλλά πάντα το αντιμετώπιζε γενναία! Και εγώ ήμουν κάθε φορά εκεί μαζί του, να του κρατάω το χέρι και να μετράμε μαζί μέχρι το 10 για να τελειώσει ο γιατρός την ενδοραχιαία.
Κάθε φορά που ξεκινούσαμε για το νοσοκομείο έλεγα «ποια είναι αυτή; η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη ενδοραχίαια;» και κάθε φορά που κοιτούσα τις σημειώσεις μου για να το τσεκάρω ανακάλυπτα ότι ήμασταν πιο πίσω απ’ ό,τι πίστευα! Και εννοείται ότι κάθε φορά υπήρχε η ίδια αγωνία για τα αποτελέσματα. Δεν πέρασε εύκολα ούτε γρήγορα αυτό το διάστημα.
Τώρα όμως ναι, επιτέλους τελειώσαμε! Ο Αντώνης ξέρει ότι δεν θα ξανατρυπήσουν την πλατούλα του. Εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στο νοσοκομείο για να τον δουν οι γιατροί και να κάνει τις εξετάσεις του, αλλά είμαστε πιο ήσυχοι τώρα και λιγότερο αγχωμένοι. Ο φόβος και η αγωνία μας δεν πρόκειται να σταματήσουν, όμως νιώθουμε μεγάλη ανακούφιση που βλέπουμε ότι το αντράκι μας δεν είναι φοβισμένο πια. Δεν φοβάται ότι θα πονέσει η πλάτη του από τη βελόνα και το φάρμακο. Χαμογελάει και έτσι χαμογελάμε και εμείς μαζί του!
ΑΝΝΑ
