Το γούρι μας

Σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων, πήγαμε στο νοσοκομείο για να χαρίσουμε γούρια* στους γονείς. Μια «παράδοση» που ξεκινήσαμε από πέρσι. Κάτι για τους γονείς, ένα γούρι για καλή τύχη και ευχές. Μια κίνηση για να τους πούμε ότι είμαστε κι άλλοι γονείς, που ήμασταν στα ίδια δωμάτια με αυτούς πριν από λίγο καιρό, που ακούγαμε τις ίδιες ευχές και δεν τις πιστεύαμε, αλλά ευγενικά λέγαμε «ευχαριστώ» κι ανταποδίδαμε…

Δεν ήθελα να πάω στο νοσοκομείο. Όσο περνάει ο καιρός μου είναι και πιο δύσκολο. Όσο περνάει ο καιρός δεν έχω κουράγιο, δεν ξέρω τι να πω, δεν θέλω να σκέφτομαι και πολύ.

Η Άννα και η Μαριάνθη, πάλι, ήταν έτοιμες να πάμε και να μπούμε στα δωμάτια, να μιλήσουμε με άλλες μαμάδες… Δεν σφίγγουμε χέρια, δεν πλησιάζουμε πολύ τα κρεβάτια, δεν μένουμε πολύ στα δωμάτια, γιατί τα μικρόβια, οι συνθήκες, τα παιδιά σε απλασία η διάθεση που δεν υπάρχει… Ξέρουμε και καταλαβαίνουμε. Μας βγαίνει κι αυθόρμητα πια. Η Άννα δεν ήρθε τελικά, γιατί αρρώστησε… Ήρθε η Μαριάνθη, η οποία ανέλαβε και με τη συνοδεία μιας νοσοκόμας επισκέφτηκε όλα τα δωμάτια του ΤΑΟ του Αγλ. Κυριακού. Εγώ δεν είχα κουράγιο ούτε μέχρι το σαλόνι να πάω. Κι όταν συνειδητοποιήσαμε ότι σε 2 κλινικές τα μισά δωμάτια ήταν άδεια, πήραμε μεγάλη χαρά! Άδεια να είναι πάντα αυτά τα δωμάτια!

Για τους γονείς είναι διαφορετικό το συναίσθημα όταν τους λες ότι πέρσι τέτοια μέρα ήμασταν κι εμείς σ’ αυτό το δωμάτιο. Όταν η Μαριάνθη η μαμά της Βάσιας, η Άννα η μαμά του Αντώνη, η Μένια η μαμά της Νεφέλης σου λένε ότι ήρθαν να σου πουν Χρόνια Πολλά. Κι επειδή δεν ξέρουμε τι μπορεί να αντιμετωπίζει το κάθε παιδί, η πρόταση και μόνο «ήμασταν κι εμείς εδώ», τα κάνει όλα λίγο πιο εύκολα.

Και μετά είναι οι γνωστοί. Που τους ξαναβλέπεις στο δωμάτιο. Μετράς τις μέρες και δεν σου βγαίνουν. Γιατί είναι εδώ; Μαζί τελειώσαμε τις θεραπείες πέρσι. Γιατί είναι ακόμη εδώ; Κι οι απαντήσεις δεν είναι καλές. Και πονάς πολύ. Γιατί σ’ αυτή τη μάνα δεν έχεις να πεις τίποτα. Κι όταν σε ρωτάει πώς είναι το δικό σου παιδί, όταν σου λέει να δώσεις φιλιά στη Νεφέλη, στη Βάσια, στον Αντώνη, δεν έχεις τίποτα να της πεις. Η μαμά Σοφία μου είπε ότι τα πράγματα είναι άσχημα. Ότι ο μπαμπάς τους περιμένει το θαύμα των Χριστουγέννων.

Κι όλοι εμείς περιμένουμε το θαύμα των Χριστουγέννων, για όλα τα παιδιά μας. Γι’ αυτά που οι ελπίδες ετοιμάζονται να φύγουν, όλοι προσευχόμαστε για ένα θαύμα. Να σταματήσουν ο πόνος, τα δάκρυα, η απελπισία, η απώλεια. Σε κάποια παιδιά έλαχε να γνωρίσουν τον καρκίνο. Ας μείνει εκεί αυτή η γνωριμία. Ας μείνουν δυο γνωστοί, που πήραν παράλληλους δρόμους. Που χώρισαν γρήγορα.

*ευχαριστούμε  το Fedra’s shop  και την εταιρεία γραφικών τεχνών Imagica.

Μένια