Προχθές δύο μικρά παιδιά, δύο αγγελούδια, σε ηλικία που δεν είχαν προλάβει ακόμα να κάνουν όνειρα αλλά που η κάθε μέρα θα έπρεπε να τους φαίνεται σαν όνειρο, έφυγαν από την αγκαλιά των γονιών τους και από κοντά μας, χτυπημένα από τον καρκίνο.
Χθες, η Μένια, η Άννα και η Μαρία πήγαν στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Ελπίδα» για να μοιράσουν στα παιδιά που νοσηλεύονται χειροποίητες «τσάντες απασχόλησης» (busy bags), που έφτιαξαν οι μαμαδοbloggers για να χαρίσουν σε αυτά τα παιδιά λίγα χαμόγελα, λίγες όμορφες στιγμές.
«Πώς θα πάω εκεί σήμερα;» με ρώτησε η Μένια πριν ξεκινήσουν. «Πώς θα χαμογελάμε και θα λέμε αστεία και θα μοιράζουμε δώρα, όταν όλοι εκεί μέσα ξέρουν για τον Πανούλη και τη Χριστίνα;». Πήγαν, όμως. Και χαμογέλασαν και είπαν αστεία και μοίρασαν δώρα. Και όλοι εκεί μέσα ήξεραν, αλλά κι εκείνοι χαμογελούσαν και έλεγαν αστεία και άνοιγαν μαζί με τα παιδιά τα δώρα και χαίρονταν. Για λίγο. Αλλά εκεί μέσα ο χρόνος είναι κάτι σχετικό. Το «πολύ» είναι άθροισμα από πολλά «λίγο». Και όταν κάθε τόσο βρίσκεις ένα τρόπο να τους κάνεις να χαίρονται για λίγο, βοηθάς να περνάει ο χρόνος πιο εύκολα.
Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές: ο καρκίνος είναι δύσκολος, σκληρός. Και ο παιδικός καρκίνος ακόμα πιο σκληρός και δύσκολος. Και έχει απώλειες. Όμως όλο και πιο συχνά, όλο και περισσότερο, νικιέται πια. Φτάνει να βάλουμε όλοι από «λίγο». Έτσι θα κάνουμε το «πολύ» που θα κερδίσει τελικά!
Γιάννης
Γεια σας θαυμαζω την δουλεια σας θα ηθελα να βοηθησω οπως μπορω . Θα ηθελα να μου πειτε τι χρειαζετε για να μπορεσω να ερθω σε επαφη μαζι σας και να με βοηθησετε για αυτο τον σκοπο
Χτες ηταν μια μερα δυσκολη για ολους οσους μαθαμε την κατάληξη των παιδιών…σήμερα είναι μια μέρα δύσκολη για εμάς σαν οικογένεια που μαθαίνουμε ότι τα ”λιγο” ενός δικού μας προσώπου λιγοστεύουν μέρα με την μέρα και περισσότερο…. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε τα ”λίγο” πιο πολλά και απο τα ”πολλά” και να ήταν αυτή η προσφορά μας αντί για τις busy bags. Καλό ταξίδι στον Πανούλη και την Χριστίνα, καλό κουράγιο στους γονείς τους, πολλές ευχές για τον δικο μας άνθρωπο που παλεύει κάθε μέρα να μην αφήσει ορφανά τα δικα του αγγελούδια…
Μια πρώτη παρατήρηση, από κάποια που έχει χάσει τον γιο της σε ηλικία 13 ετών από λέμφωμα non-hodskins και βρίσκεται κοντά σε αυτό το χώρο. Ο καρκίνος δεν ειναι παιδικός , ειναι μια τελείως λάθος έκφραση. Ειναι καρκίνος στην παιδική ηλικία ή καρκίνος στα παιδιά .
Ίσως σκεφτείτε να εκφραστείτε λίγο πιο σωστά.
Φιλικά
Χριστίνα Μπάκα