Χρονιά Πολλά Αντώνη!

Χθες είχε γενέθλια ο φίλος μας ο Αντώνης. Ένας ακόμη νικητής της ζωής, ένα παιδί που αντιμετωπίζει τον καρκίνο με χαμόγελο και τρυφερές αγκαλιές!
Θυμήθηκα πως γνωριστήκαμε. Είχαμε μόλις 5 ημέρες στο νοσοκομείο. Το σοκ, ο πόνος, η αγωνία φαινόταν στα μάτια μας, στις κινήσεις μας, στα λόγια μας. Δεν ήξερα τι να πω στη Νεφέλη που με ρωτούσε πότε θα πάμε σπίτι, τι να σκεφτώ εγώ, τι να ψιθυρίσω στον Πάρι που έψαχνε να μας βρει στο σπίτι. Κοιτούσα γύρω γύρω το δωμάτιο του νοσοκομείου και έλεγα ότι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμάς!
Και χτυπάει η πόρτα! Και βλέπω τη μαμά Άννα, με ένα τεράστιο χαμόγελο, και τον Αντώνη, με το στατό του (ήταν σε θεραπεία), πρησμένος από την κορτιζόνη, κι αυτός με ένα τεράστιο χαμόγελο (ποιον θα μοιάσει το παιδί!), να κρατάει ένα κουτί με γλυκά και να κερνάει για τα γενέθλια του. Η Νεφέλη, δεν ήθελε κανέναν στο δωμάτιο της. Όταν άνοιγε η πόρτα ούρλιαζε. Προσπάθησα να δικαιολογηθώ στην Άννα, αλλά μου είπε ότι τα έχουνε περάσει κι εκείνοι αυτά. Όλα τα παιδάκια έτσι κάνουν τον πρώτο καιρό μου είχε πει! Ο Αντώνης γέλασε στη Νεφέλη και της είπε ότι σήμερα είναι τα γενέθλια του, ότι της έφερε γλυκό και να μην κλαίει.
Θυμάμαι ότι είχα χαρεί τόσο πολύ. Εκείνη την ημέρα όλα μου είχαν φάνει λίγο καλύτερα. Το χαμόγελο της Άννας, τα λόγια του Αντώνη, η ζωντανή απόδειξη που στεκόταν μπροστά μου και μου έδειχνε ότι όλα θα πάνε καλά.
Είχα στείλει τον Γιάννη, να του πάρει ένα δώρο για να μας θυμάται. Άλλα έφυγαν γιατί είχε τελειώσει η θεραπεία του Αντώνη. Είχα κρατήσει το δώρο στη ντουλάπα, περιμένοντας να τους ξαναδώ κάποια στιγμή. Την επόμενη εβδομάδα, που είχαν έρθει στα εξωτερικά ιατρεία αυτή τη φορά, η Άννα είχε έρθει στο ΚΕΘ να μας βρει… Να μου μιλήσει, να μου πει κάποια πράγματα για τις πρώτες μας μέρες εκεί, να μου δώσει το τηλέφωνο της αν χρειαζόμουν κάτι.
Τη συνέχεια τη ξέρετε… Γίναμε φίλες κολλητές…

Μένια