Πότε δεν μου άρεσαν αυτές οι γιορτές. Τις θεωρούσα γιορτές «καταναλωτικές», «εισαγώμενες». Για να καταναλώνουμε και κυρίως για να νιώθουμε «special», ενώ στην καθημερινότητα μας, δεν είμαστε και δε νιώθουμε έτσι…
Όμως μου δίνεται για μια ακόμη φορά η ευκαιρία, να γιορτάσω τους υπέροχους μπαμπάδες που έχω γνωρίσει από τη μέρα που αρρώστησε η Νεφέλη! Τους μπαμπάδες που είναι όλη μέρα στο νοσοκομείο, δίπλα στα άρρωστα παιδιά τους και στις γυναίκες τους. Τους μπαμπάδες που αγωνιούν έξω από το δωμάτιο αλλαγής, πιο πολύ κι από τη μαμά. Τους μπαμπάδες που κοιμούνται στο μικρό κρεβατάκι-πολυθρόνα δίπλα στα παιδιά τους. Τους μπαμπάδες που περιμένουν με τις ώρες στα εξωτερικά ιατρεία για να γράψουν μια συνταγή. Τους μπαμπάδες που πηγαινόερχονται στα διάφορα γραφεία του Παίδων για χαρτιά, σφραγίδες, εγκρίσεις. Τους μπαμπάδες που φέρνουν καφέδες και τσιγάρα. Τους μπαμπάδες που μαζεύονται σε πηγαδάκια για να καπνίσουν, να μοιραστούν τον πόνο τους, να δείξουν δυνατοί. Τους μπαμπάδες που ανέχονται τα νεύρα της μαμάς, γιατί ξέρουν, νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά να νιώσει πιο ήσυχη η μαμά, να ηρεμήσει. Τους μπαμπάδες που συνεχίζουν τη δουλειά τους αλλά το μυαλό και η ψυχή τους είναι εκεί, πίσω από τις κλειστές πόρτες των δωματίων. Τους μπαμπάδες που χτυπά το κινητό και τρέχουν να τα προλάβουν όλα, αρκεί να μην ακούσουν κακά μαντάτα. Τους μπαμπάδες που γίνονται μαμάδες για τα παιδιά που είναι στο σπίτι!
Ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Δημήτρης, ο Γιάννης, τόσοι μπαμπάδες, που είναι απλά υπέροχοι! Και ο δικός μας ο μπαμπάς, που κάθε μέρα τον αγαπάμε πιο πολύ και που χωρίς αυτόν δεν θα άντεχα τίποτα! Ο μπαμπάς που θα ξαναπαντρευόμουν σίγουρα…
