1η μέρα στο σχολείο!

Την πήγα παιδικό σταθμό! Η φίλη μου μαμά Άννα, μου είχε πει ότι θα συγκινηθώ πολύ. Πιο πολύ αγχωμένη είμαι και στενοχωρημένη για τις νέες εξετάσεις που πρέπει να κάνει. Με απασχολεί πολύ και ότι δεν περπατάει ακόμη καλά. Αν δεν την κρατάει κάποιος δεν περπατάει καθόλου. Και δεν μπορώ να καταλάβω, αν το κάνει επειδή πονάει κι από το φόβο της δεν μας το λέει, ή αν είναι καθαρά ψυχολογικό. Σε κάθε περίπτωση, οι γιατροί πρέπει να την ξαναδούν. Αυτό θέλω να αποφεύγω. Τις επισκέψεις στο νοσοκομείο, αλλά δεν είναι εφικτό. Και μάλλον πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα…
Φτάσαμε στο σχολείο της, πήραμε τσάντα και τα δωράκια για τους συμμαθητές της, βγάλαμε τη γνωστή φωτογραφία να μας δει και ο μπαμπάς και χτυπήσαμε το κουδούνι. Μας υποδέχθηκε η δασκάλα της. Οι γονείς δεν ξαναμπαίνουν μέσα στο σχολείο, μόνο στην αυλή. Ο φίλος της Ιωάννης μόλις την είδε έτρεξε να την προϋπαντήσει και την πήρε στην τάξη τους. Το μόνο που μου είπε η Νεφέλη, έχοντας μισογυρίσει το κεφάλι της, είναι να πάω να την πάρω το μεσημέρι με τον μπαμπά της.
Τίποτα άλλο! Άφησε την τσάντα της, κι ακολούθησε τον Ιωάννη… ούτε φιλί, ούτε αγκαλιά, ούτε αποχαιρετισμός, ούτε συγκίνηση. Έχει το πρόγραμμα της πλέον.
Κι εγώ γύρισα σπίτι, περήφανη μαμά, λιγότερο ανήσυχη για το πώς θα είναι η προσαρμογή της, χαρούμενη για τη νέα μας καθημερινότητα, χαρούμενη που το παιδί μου είναι καλά και κάνει ότι τα παιδιά στην ηλικία της.
Θα πάω για καφέ με τον Γιάννη. Έχουμε πολύ καιρό να πιούμε ένα πρωινό καφέ οι 2 μας…

Μένια