Κάποιοι υποστηρίζουν ότι από την day 1 που ακούς «έχετε καρκίνο» θεωρείσαι survivor. Εγώ δε θα συμφωνήσω, όπως δε συμφωνώ και με τις Παγκόσμιες Ημέρες. Για τη Νεφέλη λοιπόν, μετράω 385 μέρες νικήτρια κατά του καρκίνου.
Δεν περνάει γρήγορα ο καιρός. Δεν φεύγει ο φόβος. Δεν θέλει να χωρίσουμε η θλίψη. Μεγαλώνει όμως ο θαυμασμός μου για το παιδί μου, μεγαλώνει μέσα μου το μεγαλείο της μητρότητας, μεγαλώνει το καλό που νιώθω και που θέλω να κάνω.
Αυτή την επέτειο εγώ τη γιορτάζω σιγανά, γιατί φοβάμαι να γιορτάζω τις νίκες. Τη γιορτάζω αθόρυβα για να μην τρομάξω τα παιδιά με αυτά που νιώθω. Τη γιορτάζω μαζί τους στη θάλασσα. Με βουτιές, βόλτες, γέλια και παιχνίδι. Είναι οι πρώτες διακοπές για τον Πάρι: κανονικές διακοπές, χωρίς φάρμακα, πρόγραμμα, απαγορεύσεις (μην τρέχετε! πρόσεχε Νεφέλη! έχεις πυρετό; πρέπει μέχρι τις 21:00 να έχουμε τελειώσει με το φαγητό! μη βγούμε ακόμη στον ήλιο! πρέπει να γυρίσουμε! να κάνουμε εξετάσεις…).
Σε αυτή την επέτειο έδωσα ένα όρκο: να πολεμώ τον καρκίνο από τα χαρακώματα, δίπλα στο παιδί μου, δίπλα σε όσους τον πολεμούν κατά μέτωπο.
Σε αυτή την επέτειο έδωσα κι άλλο όρκο: να μην εκπλήσσομαι πια από τους ανθρώπους και να μη θεωρώ αυτονόητο ότι καταλαβαίνουν τον πόνο μου, τον αγώνα μου, ή ότι θα με βοηθήσουν.
Εδώ και 385 ημέρες είμαι κι εγώ ατρόμητη! Για 730 μέρες ήμουν φοβισμένη, δειλή μπροστά στον εχθρό, έπαιρνα κουράγιο από τη Νεφέλη.
Τώρα μετράω κι εγώ τις δικές μου μέρες, το δικό μου αγώνα, τα δικά μου όνειρα. Τώρα νιώθω ξεχωριστή, γιατί είμαι μαμά δύο υπέροχων παιδιών, που φωτίζουν τον κόσμο μου, με κάνουν καλύτερη και με παίρνουν μαζί τους στο ταξίδι της Ζωής.
Νεφέλη, Πάρι, σας ευχαριστώ!
Μένια
Αχ βρε Μενια μου… Και στις 1385 μέρες και βάλε! Μέτρα μανούλα, μέτρα, όλα καλά…
Κι αν χαθώ στο μέτρημα και το καταλάβεις να μου το πεις, Γιάννα μου, ναι;