7 χρόνια cancer free

Νεφέλη μου

Πέρασαν 7 χρόνια από εκείνη την μέρα που ο καρκίνος διαγνώστηκε στο μικρό σου κορμάκι.
2 χρόνια θεραπείας, 5 χρόνια cancer free και συνεχίζουμε.
Μια μέρα πριν, είμαι χάλια. Αυτός ο παγωμένος αέρας με παραλύει.
Την επόμενη μέρα, 3/7, εξακολουθώ να νιώθω, μετά από 7 χρόνια, ότι αυτό δεν έχει συμβεί σε εσένα, σε εμάς. Σε κάποιους άλλους έχει συμβεί, ένα όνειρο, που εξακολουθώ να το βλέπω εφτά χρόνια τώρα.
Μια μέρα μετά, έρχεται και πάλι αυτός ο παγωμένος αέρας να μου θυμίσει όσα προσπαθώ να ξεχάσω.
Ας είναι… Αυτά αφορούν εμένα. Είναι οι δικοί μου εφιάλτες, οι δικές μου μάχες.
Εσύ να είσαι καλά. Εσύ να χαίρεσαι την ζωή σου και καμιά αρρώστια να μην σε ξανααπειλήσει.
Σε βλέπω να μεγαλώνεις και σκέφτομαι πόσο πιο ανέμελη θα ήταν η ζωή μας, αν δεν είχε έρθει ο καρκίνος σου.
Θα ήσουν ένα διαφορετικό παιδί; Νομίζω πως ναι. Θα ήσουν πιο χαρούμενη, πιο παιδί, θα φοβόσουν λιγότερο.
Θα ήμουν μια διαφορετική μαμά, με λιγότερες υστερίες κι απαγορεύσεις, με περισσότερη χαρά μέσα μου.
Έχει αλλάξει η ζωή μας; Ναι, ριζικά.
Είμαστε πιο δυνατοί; Ναι, πολύ.
Είμαστε πιο αγαπημένοι; Ναι, πολύ.
Είμαστε πιο θλιμμένοι; Εμείς οι μεγάλοι, ναι. Και σου ζητώ συγνώμη γι’ αυτό αλλά δεν θα μπορέσουμε ποτέ, αγάπη μου, εγώ και ο μπαμπάς, να χαλαρώσουμε, να ξεχάσουμε, να γελάμε όπως παλιά.
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ κάθε φορά που κάπου πονάς, που κάτι δεν μας αρέσει στο χρώμα σου, που νευριάζεις, να μην σε τρελάνουμε στις ερωτήσεις, να μην κοιταχτούμε, να μην τρέξουμε στο τηλέφωνο, να ξεκολλήσουμε το χαρτάκι με τ τηλέφωνα των ιατρών από το ψυγείο!
Κάθε μέρα που νοσεί ένα παιδί, έχουμε χάσει μια ακόμη μάχη. Γιατί κάθε γονιός που έχει περάσει την πόρτα μιας Παιδογκολογικής Κλινικής, πονά για κάθε παιδί…

Μαμά Μένια