Μωρό μου,
Πέρασαν 8 χρόνια από εκείνη την μέρα.
Όλη την εβδομάδα προετοίμαζα τον εαυτό μου, να μην σταματήσει σε αυτή την μέρα, να μην την κάνω ορόσημο στις διακοπές μας που ξεκίνησαν, να μην ψάχνω να βρω τι ιδιαίτερο θα κάνουμε, να μην γράφω, σβήνω, γράφω…
Σε παρατηρώ να τρέχεις, να κολυμπάς, να γελάς, να νευριάζεις, να τρως, να πλένεις τα δόντια σου, να μαλώνεις με τον αδερφό σου, να μου φωνάζεις, να μιλάς, να σιωπαίνεις.
Σε βλέπω να μεγαλώνεις, να μπαίνεις στην εφηβεία, να έχεις απαιτήσεις από την ζωή, να κάνεις τις επιλογές σου, να έχεις ιδέες και απόψεις.
Σε ακούω να ονειρεύεσαι και να κουνάς με κατανόηση το κεφάλι σου όταν η μανούλα σου λέει να γίνεις γιατρός…
Ότι και να κρύβεις στην ψυχούλα σου, εγώ θα είμαι εδώ, να σε βοηθήσω σε όλα. Εγώ θα είμαι εδώ, δίπλα σου, να στηρίζω κάθε μανούλα που περνάει τα ίδια με μένα.
Θα είμαι εδώ και θα σε κάνω περήφανη!
Σ’ ευχαριστώ κάθε μέρα που γίνομαι καλύτερη!
Σ’ ευχαριστώ που κάθε χρόνος της ζωής σου είναι μια νίκη ενάντια στον καρκίνο!
Συγχωρέσε με που φέτος δεν μιλάω πολύ για αυτή την μέρα. Πονάει η καρδιά μου για όλες εκείνες τις μαμάδες που οι αγκαλιές τους έμειναν άδειες. Που για εκείνες, η μέρα που για μένα είναι μέρα Ζωής, είναι η μέρα που έσπασε η καρδιά τους!
Έχω χρέος Νεφέλη, σε σένα, στα παιδιά, στις μαμάδες του κόσμου όλου να νικήσουμε τον καρκίνο!
Μαμά Μένια
