Όταν νοσηλευόμασταν, είχα διαβάσει τα πρακτικά από προηγούμενα σεμινάρια για τη ψυχοκοινωνική στήριξη παιδιών με καρκίνο και των οικογενειών τους. Ήταν και τα πρώτα βιβλία σχετικά με τον παιδικό καρκίνο και τα όσα περνάμε. Από την 1η μέρα της διάγνωσης έψαχνα να βρω υλικό. Όχι για το τι είναι ο καρκίνος και πως αντιμετωπίζεται. Το ιατρικό κομμάτι δεν με ενδιέφερε καθόλου. Αλλά για τα συναισθήματα, την καθημερινότητα, πώς το διαχειρίζομαι όλο αυτό, πως το αντιμετώπισαν προηγούμενες οικογένειες. Δε βρήκα και πολλά. Και όσα βρήκα από πρώην ασθενείς, δεν είχαν καμία σχέση με τη δική μου νέα καθημερινότητα, σε σημείο που συχνά αναρωτιόμουν αν όντως τα είχαν γράψει εκείνοι ή η σκληρή καθημερινότητα είχε κοπεί από το χέρι του εκδοτικού οίκου.
Ρώτησα για τα σεμινάρια και μου είπαν ότι γίνονται κάθε 2 χρόνια. Το τελευταίο είχε γίνει το 2012. Και τώρα έγινε το νέο. Χάρηκα όταν το έμαθα, γιατί ήθελα να πάω. Πήγαμε μαζί με την Άννα και τη Μαριάνθη. Αν και ήξερα από όσα είχα διαβάσει ότι δεν είναι εύκολη η παρακολούθηση, πήγαμε.
«Τι το ‘θελα;» ήταν η πρώτη αντίδραση και σκέψη μου. Το ίδιο και της Άννας. Με το που μπήκαμε, στην 1η ομιλία, στο 1ο δεκάλεπτο βγήκαμε έξω. Όταν είδαμε το επόμενο θέμα παραμείναμε έξω. Όσα καταφέραμε να παρακολουθήσαμε, κλαίγαμε. Γελούσαμε με τα χάλια μας. Πήγαμε να παρακολουθήσαμε και από τη θολούρα δε βλέπαμε τίποτα. Το ίδιο και η Μαριάνθη, που καθόταν μπροστά μας. Την πειράζαμε και της λέγαμε ότι έπρεπε να φέρει μαζί της τα σύνεργα του μακιγιάζ, να μας σουλουπώσει…
Ήταν όμως ένα ωραίο σεμινάριο. Θα ήθελα να μπορούσα να το παρακολουθήσω όλο. Θα ήθελα να είχα τη δύναμη να το παρακολουθήσω και να συμμετέχω. Γνώρισα γιατρούς, νοσηλευτές, γονείς που πέρασαν τα ίδια και χειρότερα. Παιδιά νικητές που μοιράστηκαν την ιστορία τους μαζί μας. Είδα μια δεμένη ομάδα γιατρών και νοσηλευτών, παλιούς και νέους, μαθητές και καθηγητές, να δίνουν την ίδια μάχη, χρόνια τώρα, με νίκες και ήττες, με το ίδιο σθένος, με πίστη ότι θα κερδίσουν όλες τις μάχες. Είδα ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο σκληρός και ψυχρός επαγγελματίας κι αν είσαι, όσο συνηθισμένος στον πόνο και στην απώλεια –γιατί γιατρός είσαι, αυτή είναι η καθημερινότητα σου–, μπροστά σε ένα παιδί δεν υπάρχει τίποτα. Είδα χαρά για τα παιδιά που τα κατάφεραν και λύπη για παιδιά που έχασαν τη μάχη, πριν πολλά χρονιά, αλλά που για εκείνους, είναι πάντα χαραγμένα στην καρδιά τους.
Άκουσα τα ίδια παράπονα από γονείς και γιατρούς, κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια. Άκουσα για τις ελλείψεις, που παραμένουν οι ίδιες, προ κρίσης και μετά την κρίση. Άκουσα για όσα έχουν γίνει και για όσα μπορούν ακόμη να γίνουν. Θαύμασα τους γιατρούς που κατάφεραν τόσα πολλά, κόντρα σε πολλά. Θαύμασα τους νοσηλευτές, που σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτεροι κι από τους γιατρούς. Συμφώνησα με την ερώτηση της Μαρίας (12 χρονών) : «Έπρεπε να αρρωστήσω για να πάμε μια βόλτα;… Όταν τελειώσω δεν θα ξαναέχετε δουλειές;». Ένιωσα ότι όλοι έχουμε ένα κοινό στόχο: να γίνουν καλά τα παιδιά μας. Ένιωσα ότι όταν πονάει ένα παιδί δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Γνώρισα μια οικογένεια. Μια δεμένη οικογένεια, χρόνια τώρα.
Θα κρατήσω όμως την ευχή ενός πατέρα : «..εύχομαι με όλη μου τη ψυχή, εσύ ο ογκολόγος παιδίατρος, να μείνεις άνεργος».
Μένια
