Αγιασμός…

Από τις 07:00 στο πόδι. Να ξυπνήσουμε, να φάμε πρωινό, να ντυθούμε, να χτενιστούμε, να βάλουμε τα “καλά” μας ρούχα. Είχα ένα άγχος, ότι σημείωσα λάθος ώρα για τον αγιασμό… Ένα βήμα πριν πάω στο νηπιαγωγείο με τις πυτζάμες να δω την ανακοίνωση!!!!
Χαρά μεγάλη είχαμε όλοι! Ο Πάρις νόμιζε ότι ξεκινάει κι αυτός σχολείο, η Νεφέλη καμάρωνε τα καινούρια της παπούτσια, εγώ το νέο μου κούρεμα… Πάντα το κάνω αυτό. Όταν ζορίζομαι πολύ, όταν είμαι αγχωμένη, σκέφτομαι τα “πρακτικά” θέματα. Να πάμε στην ώρα μας, να χαμηλώσω το κινητό, να μη ξεχάσω να ρωτήσω για τα μαχαιροπίρουνα, να ζητήσω συνάντηση με τις δασκάλες πριν ξεκινήσουν, να ρωτήσω για το σύλλογο γονέων, που θα πάμε για καφέ μετά, να πάμε και στα public να πάρω το βιβλίο για το σχολικό εκφοβισμό…
Και ήμασταν στην ώρα μας και ο ιερέας ήρθε στην ώρα του και ακολούθησε μια ωραία συζήτηση “γνωριμίας” μετά και το ραντεβού έκλεισα για να εξηγήσω στις δασκάλες, για μια ακόμη φορά, τι πρέπει να προσέχουν με τη Νεφέλη και κανένα παιδάκι δεν έκλαιγε. Όλα ήταν χαρούμενα, τιτίβιζαν συνέχεια και γυρνούσαν στις αίθουσες.
Πέρασε κι αυτή η μέρα. Βέβαια, όλα τα παιδάκια, και η Νεφέλη, ήταν μια χαρά γιατί ήμασταν όλοι μαζί. Και στις αίθουσες όλοι μαζί μπήκαμε. Από Δευτέρα, τελειώνουν τα ψέματα: Φιλί αποχαιρετισμού στην πόρτα και τα λέμε το απόγευμα…

Μένια