Αλλάζω κάθε μέρα…

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο και πιο συχνά ξεχνάω τον καρκίνο του παιδιού μου. Έχουμε επιστρέψει σε κανονικούς καθημερινούς ρυθμούς, δεν πάμε πια νοσοκομείο, έχει αλλάξει και η όψη της Νεφέλης. Με εξαίρεση τη μέρα που έχουμε εξετάσεις αίματος και περιμένουμε τα αποτελέσματα και τις μέρες εκείνες που οι ιώσεις μας κάνουν «αρμένικη βίζιτα», λιγότερα πια μου θυμίζουν τα όσα πέρασε το παιδί μου. Είναι όμως και κάποιες στιγμές, που το μυαλό τρομάζει, το σώμα παγώνει, η απειλή με κοντοζυγώνει. Νιώθω να ιδρώνω και ταυτόχρονα να παγώνω. Τη βλέπω να παίζει, την ακούω να μιλάει, να γελάει, να μαλώνει με τον Πάρη και μου κόβεται η ανάσα στη σκέψη ότι τίποτα δεν τελείωσε ακόμη, ότι η απειλή είναι εδώ, ότι όλα όσα ζούμε τώρα ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσουν; Δε θέλω να σκέφτομαι έτσι. Το έχω περιορίσει σημαντικά θα έλεγα. Παλιότερα, έβαζα τα κλάματα, την έπαιρνα αγκαλιά, έπαιρνα τηλέφωνο τον Γιάννη και δεν μπορούσα να του πω τι έχω, και εκείνος νόμιζε ότι κάτι έγινε με το παιδί κι έκανε την απόσταση Σύνταγμα-Βριλήσσια λες και ήταν 1 τσιγάρο δρόμος, που λένε και οι παλιοί. Ο πανικός κακός σύμβουλος, κακιά παρέα. Γιατί μετά ακολουθεί ο τρόμος, η απόγνωση, ο πόνος, το άγχος, όλα τα κακά. Η Νεφέλη με κοιτούσε και δεν ήξερε τι να κάνει. Έβαζε τα κλάματα, όπως θα έκανε κάθε παιδί. Το ίδιο έκανε και ο Πάρις. Για τον Γιάννη τι να πω; Ποιος ξέρει τι περνούσε από το μυαλό του, οδηγώντας! Μου κρατούσε λίγο. Αλλά ήταν καταστροφικό.
Ακόμη και τώρα, βέβαια, ένα κακό όνειρο μου χαλάει όλη τη μέρα. Ξυπνώ με αυτή τη μεταλλική αίσθηση ότι κάτι κακό είναι μέσα στο σπίτι μας. Είναι οι μέρες που δεν έχω όρεξη για τίποτα, όλα με ενοχλούν, δεν περνάμε καλά με τα παιδιά και συνήθως κάνω εμετούς. Είναι πολύ λίγες αυτές οι μέρες πια. Δεν αφήνω εύκολα να με παρασύρει ο φόβος σε κάτι που δε συμβαίνει τώρα, που δεν ξέρω αν θα συμβεί, πότε θα συμβεί και τι θα γίνει τότε. Προσπαθώ να μην αγχώνομαι για όσα δεν συμβαίνουν τώρα, για όσα δεν ξέρω αν θα συμβούν. Είναι σαν κι αυτό που λέω σε όσες φίλες μου δυσκολεύονται στις σχέσεις τους: μην κάνεις σενάρια για το τι μπορεί να συμβεί, για το τι μπορεί να σκέφτεται ή να νιώθει ο άλλος. Δες το τώρα, ζήσε αυτό που συμβαίνει σήμερα, άντε κι αύριο, κάνε όνειρα για το μεθαύριο κι αντιμετώπισε όσα συμβαίνουν όταν συμβαίνουν.
Χρειάζεται πολλή δουλειά κι επιμονή και υπομονή όλο αυτό. Κυρίως χρειάζεται πίστη στη ζωή, σ’ αυτούς και σ’ αυτά που αγαπάμε, στα όνειρα μας για καλύτερες στιγμές, που κάνουμε όλοι μας. Έχω περάσει πολλά χρόνια στη ζωή μου να αγχώνομαι, να κάνω σενάρια, να μεθοδεύω, να αναλύω και να προσπαθώ να μαντέψω, πράγματα που πότε δεν έγιναν, που ποτέ δεν άλλαξαν, που τελικά ποτέ δεν ήταν αυτά που νόμιζα ότι ήταν ή θα συνέβαιναν. Το κατάλαβα τώρα που η Νεφέλη δίνει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της. Εκείνη κερδίζει τη ζωή της κάθε μέρα, εγώ την αλλάζω κάθε μέρα. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει. Και την ευγνωμονώ κάθε μέρα.

Μένια