Βρέχει κι ακούω μια υπέροχη μουσική. Είμαι στο γραφείο και το άγχος έχει χτυπήσει «κόκκινο». Νιώθω ταχυκαρδίες, χρειάζομαι οξυγόνο, να αναπνεύσω σωστά, να πάρω αέρα. Πονάει η κοιλιά μου, μπορεί και το στομάχι μου και βαριέμαι να πάω μέχρι την καφετιέρα να βάλω έναν καφέ. Διαβάζω τα τελευταία νέα της κολλητής μου που είναι στο Λονδίνο, χαζεύω τις φωτογραφίες από το νέο της σπίτι, σκέφτομαι πόσο διαολεμένα θέλω να φύγουμε από την Ελλάδα, να αλλάξει η ζωή μας, να πάμε κάπου που δεν μας ξέρει κανείς, να είμαστε οι τέσσερις μας, αλλού.
Μου λέω συνέχεια να μην έχω άγχος, όλα θα πάνε καλά, εκκρεμότητες δουλειάς είναι, θα τις τελειώσω one way or another.
Μου λέω ότι η Νεφέλη έχει απλά μια ίωση, μπορεί και ωτίτιδα, παιδί είναι, ένας πυρετός τα ξημερώματα δεν είναι σοβαρό!
Χα, ποιον λέω να ξεγελάσω; Εμένα; Χαχαχα!
Από τις τρεις τα ξημερώματα που το θερμόμετρο έδειξε 39,2, ο αντίστροφος μηχανισμός άρχισε:
Είναι χλωμή. Αν και θεοσκότεινα, την είδα εγώ!
Ξαφνικός υψηλός πυρετός. Έβηξε μόνο 4 φόρες την προηγούμενη. Δεν έχει μύξα.
Πότε είναι να κάνουμε αιματολογικά;
Το ξέρω εγώ, κανείς δεν γλιτώνει από τον γαμημένο τον καρκίνο.
Γιατί άδειασα την τσάντα;
Πως θα την πάμε νοσοκομείο;
Γύρισε ο γιατρός της;
Μήπως να μιλήσω πρώτα με παιδίατρο μας και μετά νοσοκομείο;
Depon ή Algofren?
Σε μία ώρα θα της ξαναβάλω θερμόμετρο.
Να ειδοποιήσω το σχολικό.
Να πάω γραφείο ή να μείνω μαζί της;
Αν είναι ίωση θα κολλήσει και ο Πάρις.
Να ρωτήσω αν είναι κι άλλο άρρωστο παιδάκι στην τάξη της.
Μήπως μωρέ αυτός ο ξερόβηχας που έχω να είναι κρυφο-ίωση και να την κόλλησα εγώ;
Ακόμη δεν ξεκινήσαμε τα σχολεία και η Νεφέλη αρρώστησε. Είναι φυσιολογικό, τώρα αυτό;
Τι ώρα πάει ο γιατρός μας νοσοκομείο;
Τραχανά να φάει το μεσημέρι.
Γιάννη, υψηλός πυρετός…(να μη μιλάω και μόνη μου στις τέσσερις το πρωί…)…
Υ.Γ Δεν έχει ξανακάνει πυρετό. είναι στο σπίτι με τη μαμά μου. Ήρθα στο γραφείο. Ενημέρωσα το σχολείο της ότι έχει πυρετό και ότι θα την κρατήσω τουλάχιστον 48 ώρες από τον τελευταίο πυρετό. Το άγχος για τη δουλειά είναι…
Μαμά Μένια
