Από όλες τις ευχές τελικά μόνο μία εκφράζει όλα όσα δεν μπορώ να πω: Καλή Ανάσταση!
Ανάσταση για ό,τι προσδοκά ο καθένας μας, εφικτό ή ανέφικτο, υλικό ή άυλο, ασήμαντο ή σημαντικό.
Άλλωστε ποιος μπορεί να κρίνει τί σημαίνει για τον καθένα μας η Ανάσταση και τί προσδοκάμε κάθε μέρα;
Ανάσταση προσδοκώ για όλα όσα έφυγαν. Ανάσταση παρακαλώ για όσους ξέρω ότι την περιμένουν –κι ας μην πίστευαν πριν. Ανάσταση ζω κάθε φορά που οι εξετάσεις της Νεφέλης είναι καθαρές. Να σταθώ ξανά στα πόδια μου, να προχωρήσω ένα βήμα πέρα από το θάνατο, να συναντήσω όσα έχασα. Να ξαναβρώ τη χαρά, τη γαλήνη, την ηρεμία, την πίστη μου στους ανθρώπους και στα γεγονότα, την ευχαρίστηση, τη διασκέδαση.
Ανάσταση και για όσες οικογένειες είναι στο νοσοκομείο. Να βγουν νικητές τα παιδιά από εκεί μέσα και να μη ξαναπεράσουν αυτή την πόρτα. Να ζήσουν την Ανάσταση γρήγορα.
Ανάσταση και για τους δικούς μου ανθρώπους, που έχασαν τη ζωή τους, ό,τι πολυτιμότερο είχαν, και περιμένουν –σε έναν άλλον κόσμο ίσως, σε μια άλλη διάσταση, στην πνευματικότητα τους– να ξανασμίξουν με την ψυχή τους.
Όταν νιώθεις απαρηγόρητη μόνο η Ανάσταση μπορεί να σε παρηγορήσει!
Μένια
