Burn Out…Vol 1
Από την Νάνσυ Ψημενάτου
Ξυπνήσαμε νωρίς. Το υλικό του σεμιναρίου ήταν έτοιμο και οι βιωματικές ασκήσεις προσεκτικά επιλεγμένες. Νοιώθαμε άγχος και ενθουσιασμό στην ιδέα ότι θα συναντηθούμε και θα δουλέψουμε με τους νοσηλευτές του Παιδοογκολογικού τμήματος του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία.
Η ώρα έναρξη του σεμιναρίου ήταν στις 10.00 και εμείς φτάσαμε στις 09.15 για να βρούμε ήδη εκεί την ομάδα μας να ετοιμάσουμε τον χώρο.
Τα email για την ενημέρωση του σεμιναρίου είχαν σταλεί στην ώρα τους, τα κουλουράκια ήταν φρέσκα και οι χυμοί δροσεροί. Και η διάθεση όλων; Ανεβασμένη στην ιδέα ότι θα μπορούσαμε να προσφέρουμε ο καθένας από τον δικό του ρόλο κάτι σε αυτό το σεμινάριο.
Μιλούσαμε για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, για τις ανάγκες στήριξης που έχουν οι γονείς , οι ιατροί και οι νοσηλευτές για την ανάγκη εκπαίδευσης των εθελοντών. Μιλούσαμε και η ώρα περνούσε μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι κανείς από νοσηλευτικό προσωπικό δεν είχε εμφανιστεί για να παρακολουθήσει το σεμινάριο.
Ο αρχικός ενθουσιασμός υποχώρησε και ξεκίνησαν τα πρώτα αμήχανα χαμόγελα και οι πρώτες ερμηνείες της καθυστέρησης των νοσηλευτών. «Είναι νωρίς ακόμα», «Έχουν δουλειά», «Θα έρθουν όπου να’ναι». Η ώρα κυλούσε διαψεύδοντας τις προσδοκίες μας…
Τι είχε συμβεί; Και γιατί όλοι όσοι είμασταν εκεί βιώναμε μια έντονη αίσθηση ματαίωσης;
Αν εξαιρέσουμε τους πρακτικούς λόγους της απουσίας των νοσηλευτών και αν αφαιρέσουμε ένα ποσοστό που δεν ενδιαφερόταν για το θέμα παραμένει ένα ποσοστό εργαζομένων που θεωρώ ότι με την απουσία του μεταφέρει ένα πανίσχυρο μήνυμα που πρέπει να ακουστεί και να προβληματίσει όλους τους εμπλεκόμενους στο χώρο της υγείας και της ψυχικής υγείας.
Το μήνυμα αυτό (και είναι η προσωπική μου και μόνο μετάφραση) είναι το εξής:
«Κοίτα σε ποιο σημείο έχω έρθει. Εγώ που μπήκα στη νοσηλευτική με όραμα και επιθυμία να βοηθήσω τους ανθρώπους, που ξενυχτώ δίπλα στους ασθενείς, που θρηνώ για το θάνατό τους και γιορτάζω μαζί τους τα καλά νέα που δέχονται, εγώ που δεν έχω πια προσωπική ζωή, που δεν μιλώ για όλα αυτά που βλέπω μέσα στο νοσοκομείο στην οικογένεια μου, που δεν κοιμάμαι ούτε τρέφομαι σωστά, που δεν αμείβομαι όπως θα έπρεπε, που νοιάζομαι τόσο πολύ που έχω σχεδόν καεί, σήμερα απουσιάζω. Απουσιάζω γιατί δεν έχω το χρόνο να έρθω. Απουσιάζω γιατί αυτή τη μια ώρα θέλω λίγο να ξεκουραστώ, όχι ότι θα τα καταφέρω απαραίτητα. Απουσιάζω γιατί μέσα σε αυτή την ώρα θέλω να δω λίγο τα παιδιά μου που έχω να τα δω μέρες…όσο για τον/την σύντροφό μου…άστο καλύτερα. Απουσιάζω γιατί δεν πιστεύω ότι η προσέλευση μου σε ένα σεμινάριο έχει κάποιο νόημα όταν τα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι σοβαρά. Όταν δίπλα μου πεθαίνουν παιδιά…
Κοίτα πόσο ματαίωση νοιώθω.»
Όλοι είπαμε ότι και για το επόμενο σεμινάριο ‘Burn Out: Η Ψυχή σε απόγνωση». θα είμασταν στην θέση μας, να τους περιμένουμε όλους.
Burn Out…Vol 2
Από την Μένια Κουκουγιάννη
Σάββατο 5 Οκτωβρίου. Όλοι στις θέσεις μας. Τα κουλουράκια, οι χυμοί, τα νερά, οι σημειώσεις μας, τα κινητά μας στο χέρι, αν μας πάρει κανείς και το βλέμμα στην πόρτα. Θα έρθουν αυτή την φορά;
Σκέφτομαι την πρώτη φορά, που έμαθα για το Burn Out των νοσηλευτών. Είμασταν σε κηδεία ενός παιδιού. Δίπλα μου οι νοσηλεύτριες μας, απαρηγόρητες. Μέσα στην αφέλεια μου, έκανα το σχόλιο: “Μα, δεν το έχετε συνηθίσει;”. ‘Όχι, Μένια. Αυτό δεν συνηθίζεται ποτέ”.
Ντράπηκα. Ήρθαν στο νου μου, όλες εκείνες οι φορές, που άνοιγε η πόρτα του δωματίου κι έμπαιναν οι νοσηλεύτριες, πάντα χαμογελαστές, πάντα έτοιμες να μας βοηθήσουν σε όλα, πάντα δίπλα μας.
Ναι, αυτή την φορά ήρθαν. Όχι όλοι όσοι θα θέλαμε, αλλά ήρθαν. Και έγινε το σεμινάριο. Και συζητήσαμε για το Σύνδρομο της Επαγγελματικής Εξουθένωσης.
Μας περιέγραψαν τις συνθήκες εργασίας τους, την καθημερινότητα τους, τις σκέψεις και τους φόβους τους.
Μιλούσαμε για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, για τις ανάγκες στήριξης που έχουν οι γονείς , οι ιατροί και οι νοσηλευτές. Αυτή την φορά, θίξαμε τα ίδια θέματα αλλά στην συζήτηση συμμετείχαν και οι νοσηλευτές μας.
Το σεμινάριο τελείωσε με μια σημαντική διαπίστωση: οι νοσηλευτές μας χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη σε καθημερινή βάση, χρειάζονται την φροντίδα και την στήριξη τους, από ομάδα ειδικών. Χρειάζονται συνέπεια και να νιώσουν ότι όλα αντιμετωπίζονται.
Ξεκινάμε λοιπόν.
Το Karkinaki σε συνεργασία με τα Μαθήματα Ζωής δημιουργεί έναν κύκλο δέκα εβδομαδιαίων συναντήσεων στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Ελπίδα», με σκοπό την επιμόρφωση και τη στήριξη των νοσηλευτών. Οι συντονιστές των συναντήσεων είναι η Νάνσυ Ψημενάτου και ο Δημήτρης Κουτζαμάνης, σύμβουλοι ψυχικής υγείας.
Μαμά Μένια
