Φέτος είμαι αποφασισμένη να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα χωρίς μαύρες σκέψεις. Τουλάχιστον όχι συνέχεια. Είμαι αποφασισμένη να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε, να καταλάβουν τα παιδιά τις γιορτές, να τις περάσουμε όλοι μαζί, αγαπημένοι και ήρεμοι.
Πέρσι, βγήκαμε από το νοσοκομείο παραμονή Χριστουγέννων. Υπολόγιζα τις μέρες μία-μία και παρακαλούσα τους γιατρούς, να κάνουν ότι μπορούν να μη περάσουμε Χριστούγεννα στο νοσοκομείο. Η σκέψη ότι δεν θα ήμασταν όλοι μαζί, ότι ο Γιάννης και ο Πάρις θα ήταν μόνοι τους στο σπίτι, με ανατρίχιαζε.
Στο νοσοκομείο, από αρχές Δεκεμβρίου όλα ήταν γιορτινά. Καθημερινά περνούσαν διάφοροι κι άφηναν δώρα στα παιδιά. Γιορτές, τραγούδια, χρώματα. Ωραία ήταν. Για τα παιδιά.
Εγώ ήθελα να φύγουμε. Να πάμε σπίτι μας. Να είμαστε όλοι μαζί. Να μη ξαναγυρίσουμε στο νοσοκομείο. Να μην έχει επιπλοκές. Να μη φεύγουμε νύχτα από το σπίτι μας για το νοσοκομείο. Δεν ήθελα ούτε Χρόνια Πολλά να λέω σε κανέναν, να γελάω, να εύχομαι Καλές Γιορτές.
Αυτά πέρσι. Φέτος λέω να το γιορτάσω. Να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να μην καλέσω τη θλίψη στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας. Βλέπω και τις φωτογραφίες της Νεφέλης. Κάθε χρόνο και καλύτερα είναι το μωρό μου.
Pingback: Το αγγελουδάκι μου | Μιλάμε για τον παιδικό καρκίνο | karkinaki.gr