Έχουμε καρκίνο…

Από τα πρώτα που είχα διαβάσει στη διάρκεια της 1ης μου εγκυμοσύνης ήταν ότι δεν πρέπει να ταυτίζεται η μαμά με το μωρό της. Ότι πρέπει να μιλάμε οι μαμάδες στο 1ο ενικό και όχι στο 1ο πληθυντικό: κάναμε κακάκια, βγάλαμε δοντάκι, δεν τρώμε το μήλο, περπατήσαμε… Το μωρό έχει τη δική του προσωπικότητα, τη δική του καθημερινότητα, το δικό του πρόγραμμα, τη δική του ζωή. Ήμουν σύμφωνη με όλο αυτό, γι’ αυτό και σπάνια μιλούσα για τα παιδιά μου κι εμένα στο 1ο πληθυντικό.
Από τη μέρα που αρρώστησε η Νεφέλη, αυτό άλλαξε. Πλέον, έχουμε καρκίνο, κάνουμε εξετάσεις, έχουμε πυρετό, σπάσαμε το πόδι, δεν περπατάμε, είμαστε άρρωστες. Το νιώθω κιόλας, νιώθω ότι έχω καρκίνο, ότι τρυπάνε τις δικές μου φλέβες κάθε 15 ημέρες, ότι εγώ δίνω τη μάχη για τη ζωή μου. Έχω ταυτιστεί πλήρως μαζί της.
Όταν δεν κοιμάται, δεν κοιμάμαι κι εγώ. Όταν έχανε κιλά, έχανα κι εγώ. Όταν παίρνει κιλά, παίρνω κι εγώ. Ό,τι νιώθει η Νεφέλη το νιώθω κι εγώ!
Δεν είναι όμως έτσι. Ναι, θα ήθελα να τα περνούσα εγώ όλα αυτά και όχι το παιδί μου. Να κινδυνεύω εγώ κι όχι εκείνη. Αλλά δεν είναι έτσι. Και ίσως να της κάνω περισσότερο κακό με όλο αυτό. Είναι η δική της μάχη, η δική της ζωή, το δικό της βάσανο, η δική της νίκη. Εγώ πρέπει να είμαι δίπλα της, να τη βοηθάω, να την καταλαβαίνω, να την προστατεύω, να της δίνω κουράγιο. Εγώ, όμως, νιώθω άρρωστη. Μερικές φορές, ειδικά τώρα που είναι στη συντήρηση, πιο άρρωστη από εκείνη. Φοβάμαι πολύ και της μεταφέρω το φόβο μου. Τρομάζω με κάθετι που πάει να κάνει. Τα μεσημέρια την κοιμίζω στην αγκαλιά μου. Τα βράδια με το ζόρι κρατιέμαι να μην κοιμάμαι μαζί της. Είπα στον Γιάννη να κοιμόμαστε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο, γιατί κουράζομαι να σηκώνομαι συνέχεια τα βράδια να μετράω τις ανάσες τους. Γιατί φυσικά όλα αυτά αφορούν και τον Πάρη. Το ότι δεν του κάνω εξετάσεις αίματος κάθε εβδομάδα, μαζί με τη Νεφέλη, οφείλεται στα τελευταία ψήγματα ψυχραιμίας που κρατώ.
Αποφάσισα να αφήσω τα παιδιά μου να ζήσουν τη ζωή τους, όσο χάλια κι αν είναι αυτή. Αυτό, δηλαδή, που έκανα και πριν από τον καρκίνο. Εδώ και 2 εβδομάδες, έχω σταματήσει να μιλάω στο 1ο πληθυντικό. Όταν γράφω «δεν είμαστε πολύ καλά» το σβήνω και πάλι από την αρχή: «δεν είναι πολύ καλές οι εξετάσεις της, σταμάτησε τη θεραπεία, ξεκίνησα και πάλι ψυχοθεραπεία».
Τα υπόλοιπα τα συνεχίζω… Θα τα περιορίσω κι αυτά. Το οφείλω στον αγώνα που δίνει η μικρή μου. Δεν έχουμε, λοιπόν, καρκίνο. Έχει καρκίνο! Και δεν θέλω να πάθω τίποτα, γιατί δε θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή από τη ζωή τους!
Αυτή βέβαια είναι μια άλλη φοβία μου προς εξέταση…
Μένια