Κατά έναν περίεργο τρόπο, όσο περισσότερες παραμονές Πρωτοχρονιάς έχεις ζήσει τόσο πιο έντονα θυμάσαι κάποιες από αυτές, ξεχωρίζεις εκείνες που σε έχουν σημαδέψει. Εκείνες που υποσχέθηκες –στον εαυτό σου κυρίως– ότι θα αλλάξεις κάποια πράγματα. Μπορεί και όλα…
Για μένα μία τέτοια ήταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2014. Είχαμε μπροστά μας μία νέα χρονιά για την οποία οι ευχές και τα σχέδια συνοψίζονταν στο απλό: «Να είναι γερή και μαζί μας η Νεφέλη». Η αγωνία της θεραπείας, των φαρμάκων, των παρενεργειών, της ισορροπίας ανάμεσα στο σπίτι και στο νοσοκομείο, ανάμεσα στην ανάγκη και την επιθυμία, ήταν πολύ έντονη, κάλυπτε οτιδήποτε άλλο.
Έκτοτε, και μολονότι σε όλη μου τη ζωή οτιδήποτε με πλήγωνε το άφηνα πίσω, δεν έπαψα να επιστρέφω εκεί, στο νοσοκομείο, κι ας κουβαλάω ακόμα μέσα μου σημάδια από τις πληγές που μου άφησε αυτή η δοκιμασία, παρά το αίσιο τέλος της. Το συνειδητοποίησα βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, την οποία σχεδόν δεν κατάλαβα ότι τράβηξε ένας καλός φίλος το βράδυ της 11ης Δεκεμβρίου, όταν το Karkinaki στόλιζε τις πόρτες της Παιδιατρικής Ογκολογικής Αιματολογικής Μονάδας του «Αγία Σοφία».
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε έως σήμερα άλλαξα όλα αυτά που ήθελα ή αν απλώς έκανα μια τρύπα στο νερό.
Το σκέφτομαι ξανά και ξανά, μπροστά σε κάθε αλλαγή χρόνου, και πέρα από νέους στόχους και δέσμευσεις, μου έρχεται πάντα στο μυαλό ότι:
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί,
ακέριος μοναχός του.
Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου,
ένα μέρος στεριάς.
Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα,
η Ευρώπη γίνεται μικρότερη.
Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου.
Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο,
γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα.
Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα.
Χτυπάει για σένα»
Καλή Χρονιά!
Ας είναι αυτή που θα κάνει τη διαφορά…
Μπαμπάς Γιάννης
