Αγάπη μου Χρόνια Σου Πολλά με Υγεία και χαρές.
Τα κατάφερες μωρό μου.
Έγινες εφτά χρονών και μας έχεις χαρίσει τα πιο ευτυχισμένα εφτά χρόνια της ζωής μας.
Συγγνώμη αγάπη μου που κάποια στιγμή δείλιασα και αναρωτήθηκα αν θα γιορτάζαμε ξανά τα γενέθλια σου.
Συγγνώμη μωρό μου που κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι θα σε έχανα.
Συγγνώμη που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, δεν μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση σου, να πονάω εγώ, να τρομάζω εγώ, εμένα να τρυπούν, εγώ να έπαιρνα όλα τα φάρμακα που πήρες.
Συγγνώμη για τις τόσες φορές που έκλαιγα μπροστά σου και σου ζητούσα να με παρηγορήσεις και να μου πεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Συγγνώμη και για τις τόσες φορές που σου φώναξα όταν αρνιόσουν να καταπιείς όλα εκείνα τα χάπια ή τραβούσες το χέρι σου στην αιμοληψία.
Συγγνώμη που σε τρόμαζα περισσότερο φωνάζοντας σου: «Σε έσωσα από την λευχαιμία , οφείλεις να πάρεις τα χάπια σου».
Πόσο εγωίστρια ήμουν. Πόσο βουτηγμένη στη δική μου θλίψη και πόσο απόμακρη από όλους και όλα, τυφλωμένη από το μίσος μου να νικήσουμε τον καρκίνο.
Άργησα αγάπη μου να καταλάβω ότι δεν ήταν ο δικός μου καρκίνος. Ήταν ο δικός σου καρκίνος, ο δικός σου αγώνας, ο δικός σου πόνος.
Έγινες εφτά χρονών μωρό μου. Και μπορεί να έχασες 2 χρόνια από τη ζωή σου, αλλά έχεις πολλά χρόνια ζωής μπροστά σου. Και μπορεί να μη θυμάμαι πώς από το μπιμπερό έτρωγες με κουτάλι και πιρούνι μόνη σου σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, αλλά σε βλέπω να τρως με το μαχαιροπίρουνο τώρα. Κι αυτό μου φτάνει…
Δύσκολα περάσαμε μωρό μου, αλλά πάνε αυτά. Τελείωσαν. Για σένα τελείωσαν.
Όχι για μένα. Όχι μέχρι να βρεθεί η θεραπεία και να γίνονται καλά όλα τα παιδιά. Εγώ θα συνεχίσω αγάπη μου τον πόλεμο. Γιατί αυτό το 4% που δαπανάται παγκοσμίως για την έρευνα για τον καρκίνο των παιδιών είναι ελάχιστο για τα τόσα παιδιά που νοσούν.
Γιατί θέλω όλα τα παιδιά να γιορτάζουν τα γενέθλια τους. Όπως κι εσύ.
Χαρούμενη ζωή πριγκίπισσα μου.
Η μαμά σου
