Health forward…

Πολύ ξαφνικά και πολύ γρήγορα, το karkinaki έλαβε πρόσκληση για να «συστηθεί» στο health forward. Από προηγούμενη εμπειρία, ως θεατής ομιλιών TED, ήξερα ότι και το κοινό είναι μεγάλο και καταρτισμένο, άρα απαιτητικό, αλλά και ότι μια ομιλία TED έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Κι επειδή το θέμα ήταν το δικό μας θέμα, το www.karkinaki.gr, ο παιδικό καρκίνος, ήξερα ότι εγώ δε θα μπορούσα να τα καταφέρω. Κυρίως γιατί δεν είμαι έτοιμη ακόμη να μιλήσω σε κοινό για όσα περνάμε, για το τι σημαίνει για εμάς παιδικός καρκίνος, τι είναι για εμάς το karkinaki.gr.
Ανέλαβε, λοιπόν, ο Γιάννης. Έφτιαξε μια καταπληκτική παρουσίαση TED, συγκέντρωσε υλικό και φωτογραφίες, σκέφτηκε το concept… Τα έκανε όλα!
Το Σάββατο μου έδειξε την παρουσίαση. Έκανε μαζί μου την τελευταία του πρόβα. Μόλις τότε, μια ημέρα πριν «μιλήσουμε για τον παιδικό καρκίνο», μου έδειξε τι θα έλεγε. Μου άρεσε πολύ. Ήμουν σίγουρη ότι θα κατάφερνε. Όχι τόσο να στηθεί και να μιλήσει, χάρισμα που έχει άλλωστε, αλλά να μεταδώσει το μήνυμα μας.
Την Κυριακή λοιπόν, στις 15:00, ήταν η ομιλία του. Ήμουν εκεί από τις 13:00. Περήφανη που συμμετείχα σε ένα ακόμη TED, και μάλιστα με ομιλία. Περήφανη που θα μιλούσε ο Γιάννης. Περήφανη που κάλεσαν το karkinaki.gr. Είχα πάρει και… δυνάμεις μαζί. Τη φίλη μου τη Βασιλική. Και στα δύσκολα και στα εύκολα, στα άσχημα και στα ωραία, η φίλη μου είναι πάντα δίπλα μου.
Δύο ομιλίες πριν από την ομιλία του Γιάννη, εγώ άρχισα να συγκινούμαι. Ό,τι παρουσίαζαν οι προηγούμενοι ομιλητές, εγώ το έβρισκα πολύ συγκινητικό. Όταν ήρθε η σειρά του Γιάννη και πήγε στα παρασκήνια για να ανέβει στη σκηνή, εγώ έβγαλα τα χαρτομάντιλα. Είχα ήδη θολώσει. Δεν είδα πολλά από την παρουσίαση του. Δεν κατάφερα να βγάλω ούτε μια φωτογραφία. Έκλαιγα συνέχεια και τόσο πολύ, που δεν έβλεπα τίποτα. Έτρεχε η μάσκαρα, είχα και το άγχος μη μουτζουρωθώ πολύ. Ήθελα τόσο πολύ να τραβήξω ένα videaki. Έτρεμαν τα χέρια μου, τελείωναν τα χαρτομάντιλα… Πίκρα μεγάλη!
Άκουγα βέβαια και κάποιους άλλους να ρουφάνε τη μύτη τους. Όταν τελείωσε, άκουσα πολλά χειροκροτήματα και ανθρώπους να φωνάζουν «μπράβο». Στο διάλειμμα ήρθε πολύς κόσμος και του έσφιξε το χέρι.
Εγώ βέβαια συνέχισα να κλαίω και στις επόμενες παρουσιάσεις, μέχρι το διάλειμμα.
Ευτυχώς τράβηξε φωτογραφίες η Βασιλική.
Μου είναι τόσο δύσκολο τελικά. Η ιδέα του καρκίνου μου είναι ανυπόφορη. Δεν έχω ακόμη το κουράγιο. Ούτε τη δύναμη να μην κλαίω κάθε φορά που αναφέρομαι στο παιδί μου.
Όταν θα έχουμε και το video από το Health Forward, θα με καταλάβετε…