Η σταύρωση μας

Είναι ελάχιστες οι φορές που ένιωσα το νόημα της Μεγάλης Πέμπτης. Κάθε χρόνο πηγαίνω στην εκκλησία. Κάθε χρόνο πηγαίνω στους χαιρετισμούς, την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, σταύρωση, επιτάφιος, Ανάσταση( για 10 λεπτά). Κάθε χρόνο λέω «καλά που έχουμε και το Πάσχα και πηγαίνουμε στην εκκλησία».
Πέρσι δεν πήγα στην εκκλησία τόσο όσο θα ήθελα. Ήμουν πολύ θυμωμένη, πολύ κουρασμένη, πολύ θλιμμένη. Απαγόρευσα στον εαυτό μου να νιώσει αυτές τις Άγιες Μέρες, για να μη λυγίσω. Ήμουν στον επιτάφιο, με έπνιγαν τα δάκρυα αλλά δεν έκλαψα. Το ίδιο και στην Ανάσταση. Προσευχήθηκα, αλλά πολύ θυμωμένα. Δεν ήθελα να παραδεχθώ τίποτα. Κρατούσα μούτρα σε όσα πιστεύω.
Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα έχω κάνει ανακωχή με το θυμό μου. Έχω καλωσορίσει τη θλίψη μου και κάνουμε παρέα. Τώρα κλαίω όποτε το νιώθω. Προσεύχομαι πολύ και νιώθω την κάθε στιγμή. Δέχομαι όλα μου τα συναισθήματα. Ακόμη και τα νεύρα που νιώθω όταν η διπλανή μου μαλώνει για την καρέκλα, όταν χτυπάει το κινητό της 70χρόνης γιαγιάς, όταν με σπρώχνουν για να πάνε… που;
Δεν ένιωθα αυτές τις μέρες, γιατί δεν ήξερα. Δεν είχα ιδέα τι σημαίνει Πάθη, τι σημαίνει θυσία, τι σημαίνει πένθος και θρήνος, τι σημαίνει απώλεια. Και κυρίως τι σημαίνει να ελπίζεις για την Ανάσταση, να παίρνεις θάρρος από τη νίκη της Ζωής στον θάνατο. Να ζεις τον θάνατο σε κάθε ανάσα σου αλλά να φωτίζεται η καρδιά σου και ο νους σου το βράδυ της Ανάστασης, όταν ανάβει η λαμπάδα σου.
Είμαι ακόμα πολύ λυπημένη. Γιατί τώρα οι ύμνοι μιλούν στην καρδιά μου. Τα χτυπήματα στον Σταυρό, χτυπάνε κι εμένα. Βλέπω στο βάθος της εκκλησίας τον επιτάφιο και σκέφτομαι όλες αυτές τις μανούλες που έθαψαν τα παιδιά τους. Και κλαίω γι’ αυτές τις μανούλες. Γιατί αυτά είναι τα Πάθη. Και τα ζούμε κάθε μέρα. Κι είμαστε πολλοί, δυστυχώς. Γιατί σηκώνω το κεφάλι μου να ανασάνω και σκέφτομαι όσους ξέρω που ζουν το δικό τους Πάθος κι ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά. Και μου κόβεται η ανάσα.
Σταυρώθηκε το παιδί μου κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Δεν μπορώ να πάω μαζί του. Δεν μπορώ να σηκώσω εγώ αυτόν τον σταυρό, δεν μπορώ εγώ να είμαι στη θέση της. Πόσο έχω παρακαλέσει γι’ αυτό. Πόσο έχω κλάψει και θυμώσει που δεν είμαι εγώ στη θέση της.
Ελπίζω, όμως! Προσεύχομαι να πάνε όλα καλά. Και όσο περνάει ο καιρός το νιώθω ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι έρχεται και η δική μας Ανάσταση. Ότι ήδη έχει κερδίσει πολλές μάχες. Φέτος δεν είμαι θυμωμένη. Είμαι στενοχωρημένη, αλλά ήρεμη μέσα μου. Τη βλέπω να γελάει, να προσπαθεί να κάνει το Σταυρό της, και ξέρω ότι θα κατέβει τον Γολγοθά νικήτρια. Και όλα τα παιδιά που ξέρω.
Προσκυνώ τα Πάθη σου Χριστέ. Προσκυνώ τα Πάθη όλων αυτών των παιδιών. Περιμένω την Ανάσταση. Να Αναστηθούν όλα τα παιδιά που υποφέρουν.