Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο καιρό ζήσαμε με το φόβο του θανάτου. Από την μέρα 0 και μετά, ο φόβος, ο τρόμος, η απειλή ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα. Ένας φόβος που σε παραλύει, σου κόβει την ανάσα. Είναι και ύπουλος. Εκεί που μαγειρεύεις, πλένεις τα πιάτα, βάφεις τη ρίζα, σου επιτίθεται. Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, έχει φωλιάσει μέσα σου και παραλύεις. Χειρότερο κι από κρίση πανικού.
Πέρασαν τα 2 χρόνια της θεραπείας της. Πέρασαν 5 μήνες. 2 φορές εξετάσεις. Όλα καθαρά η κα Λευχαιμία μακριά.
Και τώρα; Τώρα πρέπει να αρχίσουμε και πάλι να ζούμε. Τα παιδιά ξεκίνησαν σχολεία και δραστηριότητες. Νέες εμπειρίες, νέα καθημερινότητα. Εμείς ανοίξαμε γραφείο. Ξαναπρογραμματίσαμε τη ζωή μας. Αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας και πάλι. Έχουμε άγχος, οικονομικές δυσκολίες, παρεξηγήσεις με συγγενείς, διαφωνίες στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, αμφιβολίες αν θα συνεχίσει η Νεφέλη το κολυμβητήριο ή θα ξεκινήσει μπαλέτο. Στραβώνω και πάλι με σχόλια γνωστών, δεν προλαβαίνω να κατουρήσω, αναπολώ τις εποχές που είχαμε γυναίκα στο σπίτι κάθε μέρα και μαγείρευε.
Όταν ο θάνατος σε απειλεί, όλα μπαίνουν σε αργή κίνηση (freeze mode). Τα προσπερνούσα γιατί είχα άλλα, πιο σοβαρά να ασχοληθώ. Τώρα όμως που το σπυράκι βγήκε και έχω επαγγελματικό ραντεβού, πως θα πάω; Και γιατί ακόμη βγάζω σπυράκια; Μα είναι δυνατόν, να είμαι 40 χρονών, μια πονεμένη μάνα και να έχω σπυράκι;
Πόσο δύσκολο είναι να μαθαίνεις να ζεις και πάλι. Αυτό είναι το ζητούμενο μου, βέβαια. Ειδικά για τη Νεφέλη. Να κάνει ό,τι κάνουν οι φίλοι της, να έχει μια ήρεμη καθημερινότητα, να ζει σαν ένα κανονικό παιδί, τίποτα να μη της θυμίζει το νοσοκομείο, να μαλώνουμε, να γελάμε, να διασκεδάζουμε, να πηγαίνουμε σε παιδικά πάρτι, να ζητάμε συγνώμη κάθε βράδυ και να υποσχόμαστε ότι δεν θα ξαναμαλώσουμε…
Και τώρα; Τώρα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε όλα –και τους φόβους μας. Να επιστρέψουμε στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις,, να συμμετέχουμε σε συζητήσεις που δεν μας αφορούν πια. Αλλά τι να πεις στους άλλους; Ότι έχεις να διαχειριστείς άλλα, ότι το μόνο που σκέφτεσαι είναι αν θα γλιτώσει το παιδί σου από τον καρκίνο; Ότι ανησυχείς αν θα κοστίζει περισσότερο η «δωρεάν» υγεία της χώρας; Δυσκολεύομαι πολλές φορές να σηκωθώ από το κρεβάτι να αντιμετωπίσω τη μέρα. Να ξυπνήσω τα παιδιά, να πάμε σχολείο, να πάω γραφείο, να πάρω τα παιδιά από το σχολείο, να πάμε σπίτι, να πάμε ωδείο-κολυμβητήριο, να παίξω με τον Πάρη να μη νιώθει παραμελημένος, να απλώσω, να μαγειρέψω για αύριο, να κλείσω ραντεβού στο κομμωτήριο. Να είμαι μια φυσιολογική μαμά, που θέλει να την αποκαλούν η Μένια, η μαμά της Νεφέλης και του Πάρη και όχι μανούλα…(αυτό το είχα και πριν αρρωστήσει το παιδί μου).
Πως θα δουλέψω; Πως θα φροντίσω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου; Πως θα ξαναβρώ την ταυτότητα μου; Ερωτήματα τρομακτικά, που θα αφήσω για την ώρα, γιατί έχω να σιδερώσω, να πληρώσω ενοίκιο, να κανονίσω τις εξετάσεις για τον θυρεοειδή της Νεφέλης, και σε λίγο να μαγειρέψω το μεσημεριανό μας. Αλλά είμαι κουρασμένη και η ψυχή μου πονάει. Θα πάρω μια ανάσα στον καθαρό αέρα…
Μένια
Μάλλον ενα βήμα την φορά…. Κάπως έτσι…
@yianna αυτό μου έλεγαν οι γιατροί, και νευρίαζα..εγώ ήθελα να τρέξω, να πάρω το παιδί μου από εκεί μέσα, να φύγουμε τρέχοντας..Αλλά είχαν δίκιο..Ένα βήμα τη φορά, γιατί κουράστηκε η μαμά…
Αν σου πω ότι σε καταλαβαίνω, θα πω ψέματα, γιατί τα προβλήματα που έχω περάσει τον τελευταίο χρόνο είναι πολύ μικρότερα. Παρόλα αυτά, είχαμε κι εμείς μια σοβαρή και αναπάντεχη περιπέτεια υγείας στην οικογένειά μας, και τώρα, ένα χρόνο μετά, είναι ώρες που ακόμη δεν ξέρω τι έχει σημασία και τι όχι, που δυσκολεύομαι να συντονιστώ με την καθημερινότητα, που με χτυπάνε σκέψεις και εικόνες σαν χαστούκια που σκάνε από το πουθενά.
Ελπίζω πως τελικά όλα παίρνουν το δρόμο τους. Αυτό είναι και το μόνο που θα μπορούσα να σου πω, πως η καθημερινότητα είναι τόσο κατακλυσμική και απαιτητική που τελικά διαπιστώνεις ότι έχεις αφήσει πίσω σου σκέψεις, φόβους και αναμνήσεις γιατί δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, γιατί διαφορετικά θα έχανες τις μικρές και τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής σου.
Φιλιά πολλά
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
όλα παίρνουν τον δρόμο τους τελικά..πόσο δίκιο έχεις! και πόσο δύσκολο να πάρουμε κι εμείς τον δρόμο μας…
Ο τίτλος σου είναι η ίδια η πρώτη απάντηση: τώρα. Απλά, τώρα. Το τώρα είναι αυτό που είναι, δεν μπορεις να το σχεδιάσεις και δεν έχεις χρόνο να το αναλύσεις. Άρα προχωράς…
Έλα όμως που εμείς οι άνθρωποι είμαστε μυστήρια τρένα και δεν μας φτάνει αυτό… Θέλουμε να κάνουμε κάτι για το μέλλον, γιατί φοβόμαστε και ελπίζουμε. Και επιπλέον γιατί θέλουμε να τη φιλοσοφούμε τη ζωή μας. Άρα: το ερώτημά σου είναι πολύ βαθύτερο από όσο καλύπτει η πρώτη απάντηση. Υπάρχει απάντηση να το καλύψει; Έντεκα χρόνια μετά τη διάγνωση της Λυδίας και 5 από την τελευταία ογκολογική θεραπεία (όλες οι άλλες θα συνεχίζονται επ’αόριστον) απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν έχω βρει. Και δεν είναι εύκολο να μην έχεις απάντηση… μπορεί να σε τσακίσει. Για εμένα έφερε δύο χρόνια αντικαταθλιπτικής αγωγής και πολλή προσπάθεια κάθε μέρα απλά για να συνεχίζω. Για εσένα μπορεί και εύχομαι να είναι διαφορετικά. Και ναι, το δικαίωμα εκείνη τη μέρα να μη σηκωθείς από το κρεβάτι γιατι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό που σε περιμένει, το έχεις και σε προτρέπω να το χρησιμοποιήσεις.
Απάντηση λοιπόν δεν έχω να σου δώσω. Μόνο μια μεγάλη αγκαλιά.
Σ’ευχαριστώ πολύ για την αγκαλιά…Αν βρεις την απάντηση, σε παρακαλώ, να την μοιραστείς μαζί μου..Φιλιά στη Λυδία (το αγαπημένο όνομα της Νεφέλης….είναι το όνομα της πρώτης φίλης που έκανα στο νηπιαγωγείο!!!)
η καθε μερα πρεπει να ειναι ξεχωριστη, ειναι υπεροχο να ξυπνας καθε πρωι, να μυριζεις καθαρο αέρα και οχι την αποστείρωση του νοσοκομειου, να μην ανασαίνεις μεσα απο την μασκα προστασίας, να νιώθεις τον ήλιο να σε ζεσταινει…..
κάθε μέρα πρεπει να δοξάζουμε τον Θεο που είμαστε ζωντανοι, να προσέχουμε τα παιδια μας, να τα φροντίζουμε, να τα κοιμίζουμε….
Ολα αυτα τα γραφει μια μαμα που το 2011 διεγνωσθει με την παιδικη λευχαιμία στα 35 της…Τ- οξεια Λεμφοβλαστική….
2 χρονια στον Ευαγγελισμό, και 1 η συντήρηση, 2 χρονια σε αναπηρικο καροτσακι λόγω οστεονεκρώσεων απο τις θεραπείες, 2 χειρουργεια στο ΚΑΤ στα ποδια μου…
Τωρα τρεχω, ζω, δουλευω, παιζω με την κόρη μου, σφουγγαριζω, μαγειρευω βγαινω,γλενταω…
Καθε μερα ειναι μια κερδισμένη μερα.
Μην σκεφταισε τιποτα μονο πως θα περασεις καλυτερα την καθε μέρα, αν ξαναεμφανιστει κατι θα αντιμετωπιστει όπως και την πρωτη φορα.
Να προσεχεις και να δινεις τα παντα χωρις αγχος στην οικογενεια σου..Ειστε τυχεροι οπως και γω που βγηκαμε ζωντανοι απο ολο αυτο τον ΓΟλγοθα…
Αννα
Το μήνυμα σου είναι για εμάς η επιβεβαίωση του βασικού μας συνθήματος. “Μιλάμε για τον παιδικό καρκίνο” και για τον καρκίνο γενικά, όχι μόνο για να σπάσουμε το ταμπού αλλά για να μάθουν και να καταλάβουν όλοι ότι σε αυτή τη μάχη η ζωή μπορεί και πρέπει να είναι η νικήτρια κι αν τη μάχη τη δίνουμε όλοι μαζί, είναι βέβαιο ότι η ζωή θα είναι τελικά η νικήτρια! Να είσαι καλά, Καλές Γιορτές!