Ξεχνάω εύκολα πια. Δεν θυμάμαι γενέθλια, γιορτές, επετείους, σημαντικές στιγμές των φίλων μου, αυτά που είπα χθες στον Γιάννη. Ίσως κάποιοι να με παρεξηγούν. Κάποιοι να με καταλαβαίνουν. Κάποιοι να κουνάνε με κατανόηση το κεφάλι. Με ενοχλεί που δε θυμάμαι. Που λέω να κάνω κάτι τώρα για να μην το ξεχάσω και να το ξεχνάω γιατί δεν το κάνω εκείνη τη στιγμή.
Δεν το κάνω επίτηδες. Δεν είμαι αναίσθητη. Είμαι κουρασμένη. Πολύ κουρασμένη και θλιμμένη. Και συνέχεια πρέπει να κάνω «αποσυμπίεση». Συνέχεια πρέπει να «γειώνω τον εαυτό μου» για να μην πάρω τα βουνά.
Δεν είναι εύκολο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορώ να ξεχάσω. Η ζωή συνεχίζεται, εγώ συνεχίζω, αλλά δεν είμαι αυτή που ήμουν. Και δεν θα ξαναγίνω ποτέ.
Κάθε κακό, τραγικό που συμβαίνει στη ζωή σου, κρατάει πολύ. Η παρηγοριά, η συμπαράσταση, η κατανόηση, η προτεραιότητα, δεν πρέπει να σταματά μόλις τα δύσκολα περάσουν.
Ποια είναι τα δύσκολα τελικά; Ναι, ήταν δύσκολα μέχρι να περάσουν τα δύο χρόνια. Ήταν δύσκολα μέχρι να περάσουν και τα τρία χρόνια. Είναι δύσκολα και τώρα. Το μυαλό έχει κουραστεί να πολέμα τους φόβους. Η ψυχή έχει μείνει στο λεπτό της διάγνωσης. Το σώμα αντέχει. Και οι φίλοι που έμειναν τελικά λίγοι. Αυτοί οι 2 καλοί που με αντέχουν ακόμη.
Οι καρκινοπαθείς, οι νοσούντες με σπάνια νοσήματα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι οικογένειες όλων αυτών, υποφέρουν για πολλά χρόνια. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τις δυσκολίες και τα προβλήματα μας. Και υπάρχουν προβλήματα και δυσκολίες που δεν είναι τα ίδια. Δεν μπορούν να μπουν στη ζυγαριά. Όταν χάνεται ένα παιδί, όσοι ενήλικες και να χαθούν, ο θάνατος του παιδιού είναι τραγικός κι απέραντος. Ναι, ο πόνος είναι πόνος. Ναι, πονάμε όλοι. Ναι, ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Όχι, δεν έχουν όλοι τα ίδια προβλήματα. Ναι, υπάρχουν προβλήματα που δε λύνονται ποτέ. Πόνοι που δεν σταματούν ποτέ.
Που; Πήγαινε μι α βόλτα στα νοσοκομεία και στα νεκροταφεία…
Μαμά Μένια
